Bir konuya açıklık getirelim

Ne zamandır yazmadığımı fark ettim.

Yani yazıyorum da deli gibi, bloğumu ihmal etmişim.

Manyak Anne, Kirpi Kirpik Nerede ve diğer yazdığım mecralar derken pabucunu dama atmışım ilk göz ağrımın. (Kirpi Kirpik Nerede detaylarını da önümüzdeki hafta paylaşacağım.)

Ama işte ne oluyor biliyor musunuz?

Küsebiliyorum buraya yazmaya.

Şimdi bana kızacaksınız ama gelen bir hakaret ya da aşağılayıcı – suçlayıcı yorum (eleştiri değil dikkat ederseniz, keşke olumsuz eleştiriler de güzel bir dille yazılsa) öyle etkiliyor ki, insan tüm motivasyonunu kaybediyor. Şahsa yönelik söylenenler, suçlamalar, büyük değil küçük resme odaklanarak yapılanlar… Böyle bazen bir yazılana bakıyorum, bir aynaya. Diyorum “Ben neden bunu yapmıyorum, ben neden kendime olan nefretimi başkasına saydırarak kusmuyorum.” Klavye kahramanlığından söz ediyorum işte. Sonra cevaplıyorum.

Çünkü kendimden nefret etmiyorum. Bazen ettiğimi düşünüyorum. Ama aslında etmediğimi biliyorum.

Çünkü boş durmuyorum.

Çünkü elimden geldiği sürece bir şey üretmeye, kendi ayaklarımın üzerinde durmaya çalışıyorum.

İş mi yok, o zaman örgü örüyorum, başka bir şey üretiyorum.

Bir daha geri alamayacağım zamanımı bir başkasının hayatına saydırarak geçirmiyorum.

Birine özendiysem onu karalamak yerine, “o bunu başardıysa ben ne yapabilirim, neyi başarabilirim” diye düşünüyorum. Harekete geçiyorum. Karşımdaki kişinin motivasyonunu düşürmek yerine, kendiminkini yükseltiyorum.

Son zamanlarda sosyal medyada “reklam” yine çok tartışılmaya başlandı. Yine çok laf geldi. Hatta bir gün dayanamadım, bunu paylaştım.

https://www.instagram.com/p/BfqoQ-snlHF/?taken-by=sebnemseckiner

Bu blogu kurarken de, sosyal medya hesaplarımı açarken de bunun bir iş olabileceği aklıma bile gelmemişti. İçimi dökmek, yalnız olmadığımı görmekti tek amacım. Zaten o sıralar sevmesem de başka bir şirkette çalışıyordum. Aslında hâlâ öyle. Aynen yukarıda bağlantısını verdiğim paylaşımdaki gibi “şunu yaparsam şöyle olur, böyle takipçi gelir, şöyle marka olur” stratejisi hazırlamıyorum. İçimden geleni yazıyorum, çiziyorum. Kimi zaman sevincimi paylaşıyorum, kimi zaman üzüntümü. Kimi zaman soru soruyorum kimi zaman sorun diyorum.

Yine yukarıda saydığım kötüler, iyilerin yanında çok az kalıyor. Fakat insan dediğim gibi üzülmeden edemiyor.

Diyelim ki çok kişi aynı anda bir şey paylaştı. O sırada yazmasan, görüş bildirsen de hatalısın, yazsan da. Mesela belki görmedin, belki başka bir şey yapmak için uğraşıyorsun, belki konuyla ilgili daha sonra paylaşım yapmak için çalışıyorsun. Yazarsan “ne diyorsun” diye suçlanıyorsun, yazmazsan sessiz kaldığın için. Paylaşımdan sonra daha önce sessiz kalmakla suçlayanlar “biz dedik diye yaptın” yazıyor. Neden bir başkası söyledi diye görüşlerim değişsin ki? Neden bir başkası beni azarladığını sandıktan sonra içimden gelmeyen bir şeyi yapayım ki?

Yani aslında demek istediğim şu ki üzgünüm. Üzgünüm çünkü kendimi sansürlediğimi fark ettim. Eskiden daha rahat paylaşım yaparken şimdi gelebilecek saldırıları düşünerek hareket ediyorum. Bu da beni her şeyden soğutuyor. Yazasım gelmiyor. Anlatamayınca da daralıyorum, sanki sizden bir şeyler gizliyormuşum gibi hissediyorum.

Ayrıca bilirsiniz, her mesaja tek tek dönerim. Gündüz bakamadıysam özel bir durum olmadığı sürece gece uyumadan önce tüm hesapları kontrol ederim açılmamış mesaj var mı diye. Ne zamandır tepkilerimin değiştiğini gözlemledim. Eskiden saatlerce alttan alarak cevap veriyordum, son zamanlarda bunu eskisi gibi başaramıyorum. Yorum yapanın tek bir şeye değil, tek bir paylaşıma değil, genele odaklanmasını istiyorum. Bunu tercih etmemesini, bu kadar kolay can yakmasını anlayamıyorum.

Keşke benim arzulamamla, aklımdan geçirmemle olsa…

Yıllardır sizinle özelime kadar öyle çok şey paylaştım ki yazmamın tek nedeni bu düşüncelerimin de sadece bende saklı kalmasını istememem. İster inanın ister inanmayın, size anlatmayı çok seviyorum.

Bir şeyi açıklığa kavuşturalım. Bazen gerçekten reklam içerikli yazılar olabilir.  Hani tıpkı televizyon ve gazetede olduğu gibi. İş ortaklığı yaptığım her markada (ki bir çalışma olduğunu gizlemiyorum) mutlaka herkese fayda sağlamaya çalışıyorum. Hakkımı da tek bir kişiye hediye vermektense herkese indirimden yana kullanmak için gayret ediyorum. Gerçekleşemese bile, çabalıyorum. Lütfen emin olun, kullanmadığım ya da kullanmasam da inanmadığım, güvenmediğim hiçbir ürünü burada göremezsiniz. Sürekli reklam da göremezsiniz. Öyle hesaplar benim de hoşuma gitmiyor. (Bir not daha: Her bahsettiğim marka iş olduğu anlamına da gelmiyor. Bazı şeyler o kadar soruluyor ki, soru gelmeden yazası geliyor insanın. Sorulsun da zaten. Ne güzel, beğenilmiş ki soruluyor.)

Blogumu ya da sosyal medya hesaplarımı sadece iş odaklı görmüyor, bir teklif geldiğinde aklıma yatarsa kabul ediyorum. Hani Türkan Şoray’ın kanunları vardı ya, benim de öyle işte. Neleri reddettiğimi duysanız belki bana “salak” diyeceksiniz. Ancak dediğim gibi içime sinmiyorsa, beni benlikten çıkarıyorsa, kimseye bir fayda sağlamıyorsa, onu yapamam ki. Bana inanan insanların içine şüphe düşürmek istemem ki…

Öncelikli hedefim, geceleri başımı yastığa huzurlu koymak. Bu da işte insan ancak kendi çizgilerini netleştirince oluyor.

Biliyor musunuz, dergi zamanında da reklamlar çok konuşulurdu. “Off sayfaları çeviriyoruz çeviriyoruz ilan” diye şikayet gelirdi. Oysa biz maaşımızı o ilanlar sayesinde alırdık. Ne zaman ki ilanlar azaldı, bir bir kapandı dergiler, bir bir işsiz kaldık biz gazeteci, dergiciler.

Kusura bakmayın. Kötü yorumlardan bahsetsem de niyetim o değildi. Sadece son zamanlarda çok tartışılan bir konu hakkındaki düşüncelerimi dile getirmek istedim. Yazının tam ortasına yerleştirdiğim Instagram gönderimdekileri tekrarlamamak için uzun uzun da yazmadım.

İyi ki varsınız.

Sani böyle karşımda arkadaşım varmış da onunla konuşur gibi yazıyorum. Çünkü sizinle paylaşmayı, sizden gelen her mesajı da okumayı çok seviyorum. Ayrıca bana güvenip yazdığınız, attığınız mesajlar için de teşekkür ediyorum.

Başka fotoğraf bulamadığım için bunu kullandım. Şimdilik benimle idare edin 🙂

Bu kadar ben dili kullanmamın nedeni, kimse adına konuşmak istemediğimden. Arkadaşlarıma sormadan onlar adına yazamam, danışmadan bu fikri kabul ediyorlar diye sunamam. Birçoğuyla aynı bakış açısına sahip olmamıza rağmen…

Yanlış anlamayın, bu asla bir şikayet yazısı değil.  Niyetim asla şikayet değil. Bahsettiğim gibi, içimden geçenleri aktarmak. Bu açıklamayı da yapmak zorundayım. Çünkü böyle yazılardan sonra gelen iyi mesajların ardından bu kez  kötü yorum yapmayı görev edinmiş kişiler tarafından “amma da poh poh meraklısısın” yorumu geliyor. İş çığrından çıkıyor. Gönderi altında herkes birbiriyle tartışmaya başlıyor. Mutlaka birileri çok kırılıyor. Zaten yazarak anlaşmaya çalışmak çok zor, zaten bir virgül bile cümlenin anlamını baştan sona değiştiriyor. Yanlış anlamaya o kadar açık ki… Bu yüzden mutlaka kırılanlar, uykusu kaçanlar oluyor.

Eğer bir yorum yapacaksanız, benimle değil, konuyla ilgili olsun. Çünkü görüşlerinizi merak ediyorum.

Sizce sosyal medyada reklam nasıl olmalı?

Neden reklam paylaşımlarında kimsenin eli “beğen” tuşuna gitmiyor?

Nasıl reklamlar sizi rahatsız ediyor? Açık açık yazılması mı, gizli gizli yapılması mı?

Ne sıklıkta reklam gördüğünüzde “of yeter artık” diyorsunuz?

Eğer hatırladıklarınız varsa, benim işbirliklerimden hangisi sizi rahatsız etti, hangisi “ay ne güzel” dedirtti?

Bana yazar mısınız?

Belki birlikte bir orta yol buluruz… Tüm sosyal medyada ulaşmamız imkansız olsa da en azından benim hesaplarımda. 🙂