Bizim doğum hikayemiz

Evet, bu hafta aşırı duygusal olacağım. Baştan söyleyeyim… Can kız, cimcirik 24 Şubat’ta 6 yaşını bitiriyor. Ve ben her doğum gününde böyle dokunsan ağlayacak bir modda oluyorum. Aklıma o sabah geliyor…

Öyle uyumuştum ki, zor uyandım. Arkın panik. Ne giyeceğini bulmaya çalışıyor. Ben ki normalde panik ötesi insan, gayet sakinim. Arkın’a kızıyorum. O zamanki evde balkon kapalı, giyinme odası gibi kullanıyoruz. Girmiş oraya tişört seçiyor. O kadar çıkamadı ki, “Seni kapatacağım buraya kendim gideceğim” diye söylendiğimi hatırlıyorum. Annemler, arkadaşlarım bizde önce çıkmışlar gidiyorlar hastaneye. Biz hâlâ evde. Çantalar, torbalar kapının önünde. “Keşke onları annemlere verseydik” diyorum. Neden biz taşıyoruz ki? Son kontroller, listeler… Murat ve Nilay sabah erkenden bizi almaya geldiler. Evden çıkış videom var. Şaka gibi. 🙂

90 kilo ben, merdivenlerden yuvarlana yuvarlana iniyorum. Gidiyoruz hastaneye. Kayıt yaptıracağız. Arkın yok. Bildiğiniz yok. Odaya bakmaya gitmiş. Ne yapacaksa? Tek başıma yapıyorum kayıt işlemlerini. Nedense çok sakinim ya… Fotoğrafçı arkadaşım Ayça geliyor, doğumu kamerayla çekecek arkadaşım Pınar geliyor. Onlarla muhabbet ediyorum. Arkın yok! Çıkıyorum odaya… İşte orada bastırıyor heyecan. Arkadaşlarım geldikçe, anlıyorum olan biteni. Hem bir an önce doğurmak istiyorum kızımı, hem de içimde saklamak… Karışık bir duygu. Tarif edemiyorum. Annem, bana dokunamıyor. Dokunsa o da ağlayacak, ben de… Arkadaşlarım, çikolataları hazırlıyor, Nilay kapıyı süslüyor. (O süsler hâlâ Irmak’ın odasının kapısında asılı.) Hemşireler bir şeyler imzalatıyor. Okumuyorum bile korkmamak için… Bakıyorum, Arkın yok. Çatal almaya gitmiş. Söyleniyorum, “Şart mı, yemek yemeye mi bebek görmeye mi gelecekler” diye. Annem karşıdan “sus” işareti yapıyor. Göz kırpıyor. Duruyorum.

Derken doktorum gelip, hadi diyor. İniyoruz aşağıya. Önce beni alıyorlar ameliyathaneye. Epidural takacaklar. Hastabakıcı, “anne karnı pozisyonu almanız lazım” diyor. “Pardon, 30 kilo aldım, yapabildiğim tek hareket başımı öne eğmek” diyorum. Gülüyor. Yardım ediyorlar, hop epidural tamam. Bekliyorum sonra. 9 ay boyunca üzerimden çıkarmadığım uğurlu kolyem, yüzüğüm yok. Yalnızım. Hiçbir şeyim yok. Dua ediyorum. Heyecanlıyım, çok heyecanlıyım.

Doktorum geliyor, Arkın geliyor, Ayça geliyor, Pınar geliyor ve başlıyor. Hiçbir şey hissetmiyorum. Bir elimde Arkın’ın eli, diğer elimde de anestezi uzmanının eli. Hiç bırakmadım ikisini de… Hatta “kocan geliyor bırakabilirsin elimi” demişti. Ben de “Yok siz beni rahatlatıyorsunuz” dedim. Heyecandan mı, epiduralden mi neden bilmiyorum ama çenem düşüyor. Susmadan konuşuyorum. Çekiştiriliyorum, fakat acı yok. Ve… 08.59’da can kızım geliyor. Hemen koklatıyorlar, hemen öptürüyorlar. Öpüyorum, öpüyorum. Bembeyaz yüzüyle yanımda duran Arkın, bebek muayene edilirken “Yeni hayatımız başladı, yeni hayatımız başladı” diye en az 30 kez tekrarlıyor. Bende sorular: “Parmakları tam mı? Nefes aldı mı? Her şey yolunda mı?” “Evet” diyor, çocuk doktoru. Rahatlıyorum. Herkes çıkıyor sonra, doktorlarla kalıyorum. Bitiyor, ben de çıkıyorum en nihayetinde ameliyathaneden. Annem kapıda. Bebek odasına da gitmiş, ama beni bekliyor, kızını. Ağlamakla gülmek arasında bir noktadayım. Ağlayamıyorum ama. Gülüyorum hep…

Bütün bir gün de öyle geçiyor. Irmak’ı odaya getirdiklerinde de ağlamadım. Güldüm. Hep ikisinin arasında gidip geldim. Gece, yanımda uyurken gözlerimden süzüldü yaşlar. Bir de Arkın koşturarak kimlik çıkarıp geldiğinde…

Susayım şimdi, fotoğraflara bırakayım her şeyi. Hepsi, Ayça Oğuş imzalı…

Altı sene geçmiş. Altı koca sene. İnanamıyorum. Oysa ben daha dün gittim sanki doğuma…