Bu çocuk kime benziyor?

Baştan söyleyeyim. Bu bir “okuyucu sana söylüyorum Şebnem sen anla” yazısıdır. Rica ederim kimse üstüne alınmasın. Yazar burada çuvaldızı kendine, hatta bir diğerini de kocasına saplamakla meşguldür.

Nedir bu benzetme merakı? Nedir? Çocuk doğar, daha gözlerini açamazken çoktan sülaledeki en az 5 kişiyi andırmıştır bile.

Aslında baştan alayım. Hamileyim, doğurmama birkaç hafta kalmış. Hormonlar beni hatta tüm evi ele geçirmiş. Sanırım bir kısmı da Arkın’a bulaşmıştı. Bir gün geçti karşıma, “sen dişleksin dişleri bana benzesin, burnun kemerli burnu benim gibi olsun, benim kirpiklerim senden uzun, benim gamzem var…” Sayıyor da sayıyor adam. O hormon kafasıyla başladım mı ağlamaya “E madem beğenmiyorsun, o zaman benimle neden evlendin” diye. Yalan yok, sorun kendisine. Artık ne hissettiysem. Şimdi ne derim? “Bre adam, burnum kemikli doğmadım. Artı senin de burun deliklerinin hatırı var! Kirpiklerin iyi hoş da gözlerine ne demeli, gülünce yok oluyorlar? Dişlerinden bahsetmeyelim… Gamzen de sahte zaten, karyolaya çarptın diye olmuş, bari onu sahiplenme!” Diyorum da bunları. O hormonlar beni yavaş yavaş terk ederken aymıştım da söylemiştim. Hatta burada yazamayacağım şeyler de eklemiştim. Hem yazmayayım ayıp olur hem de elbet okuyacak, unuttuysa hatırlatmanın bir alemi yok.

Parmakları bile aynı

Epidural sezaryen doğum yaptım. Irmak çıktı, öptüm kokladım, o beni kokladı… Bakmadım bile kime benziyor diye. Tabii o benden önce çıkınca, herkes bakmış, bebek odasına gitmiş. Ben çıktığımda annem bekliyordu beni. (Ağlarsa bir anam ağlar, gerisi yalan ağlar.) “Harika bir kızın var” dedi. Ardından da ekledi: “Aynı Arkın!” Hah dakika bir gol bir. Parmakları tam mı, elleri ayakları yerinde mi, ben onların derdindeyim, daha Irmak yanıma gelmeden herkes Arkın’a benzetmiş bile. Durun yahu, emzireceğim, psikolojimi bozmayın! Yok… Nitekim evet, ayak parmak kıvrımlarına kadar Arkın. Zaten son haftalardaki ulstrasonlarda Arkın koymuştu noktayı da, insan bir ümit bekliyor işte.

Ne ümit ediyorsan? Ne önemi varsa kime benzediğinin… Sanırım ben anneme benzemiyorum diye hafif takığım bu mevzuya. Doğal kızıl ve çilli kadının kara kızı olunca, dedim bari kızım bana benzesin. Ben üzüldüm ya o üzülmedin. İç ses diyor ki: Be kadın, ne biliyorsun senin gibi takacağını? Umursamaz bile bu cimcim. Umursamasın da rica ederim. Öyle fenayım ki bu konuda, geçen gün annemle ve babamla bir yere gittik, “çok benziyorsunuz” dediler, içimin yağları eridi. Ara sıra fotoğraflara da o yorum gelince şöyle bir gülümsüyorum. Oysa ne tipim benziyor, ne huyum.

Facebook sağolsun, eski fotoğrafları sokuyor her sabah gözüme. Kolajlar yapmışım, kızı bana benzetmişim. Üşenmemişim bütün albümleri karıştırmışım. Neden yani neden? Bu çaba neden?

“Babasına benziyor”

Irmak bebek, caddedeyiz bir gün. (Her gün oradaydık da çaktırmayalım.) Bir teyze geldi yanıma. “Aaa”, dedi “aynı babası.” Annem kayınvalidemin arkadaşı sandı. Yok değilmiş. Bana benzemiyor ya, koymuş teşhisi.

“İkinciyi yap sana benzer” diyenler bile oldu. Bu yüzden ikinci çocuk mu yapılır? Tut ki yaptım, Arkın’a benzerse geri mi vereceğim? Bir züğürt tesellisi de “Demek kocanı çok seviyorsun.” Valla yalan yok. Seviyorum adamı. Zaman zaman böyle kalbim pır pır bile ediyor lisedeki gibi de ne alakası var? O beni sevmiyor mu? Hep ben mi seviyorum?

Dün dans ettik, video yükledim Instagram’a. Arkadaşım aradı “Arkın gibi dans ediyor” dedi. İçimden “pes” dışımdan “evet” dedim. Sonra baktım, valla onun gibi dans ediyor. Ama huyu bana benzemiş huyu. Bu dünya ikinci bir Şebnem’e hazır olsun. Arkın zaten çoktan arada kaldı bile. Kendi burnunun dikine giden, ne olursa olsun kararlarından vazgeçmeyen, tay üstü etek giyen biri daha büyüyor.

Ben de bak buraya yazıyorum, yok bir daha kolaj falan yapmayacağım. Yapmam değil mi? Yok canım yapmam. Siz de benzetmeyin her çocuğu birine işte. Ben de. Hepsi kendine özel. Bize benzemesinler, kendileri olsunlar. Hah al sana bir teselli daha… 🙂