En mükemmel kim

Irmak minicikti. Geceleri hiç uyanmaz, sabaha kadar deliksiz uyurdu. Biberon da aldığı için sık sık dışarı çıkardık Arkın’la. Sinemaya giderdik.

Annem “aman siz yeter ki birbirinize zaman ayırın” der, kalırdı bizde. Kilo sorunum olmadığı için eski şık geceliklerimi de giyiyordum. Makyajsız dolaşmadığımdan gece silmek bazen yorucu oluyordu, onda da Arkın imdadıma yetişiyordu. Biliyordu çünkü bakımsız hissettiğimde ne kadar bozuk olduğumu…

Eve de sık sık misafir çağırıyorduk. Irmak rahat bir bebek olduğu için ağırlamak kolaydı. Gazı yoktu, kolik değildi, çok acıkmadan ağlamazdı… Katı gıdaya geçiş de çok kolaydı. Hiçbir şeyi reddetmedi. Bir tek diş çıkarırken salyaları akardı, ama o kadar da olsun artık değil mi?

İki yaş sendromundan da neden şikayet ediyorlar anlamam. Çocuk büyüyor işte. İki-üç kere “hayır” dese ne olacak sanki… Bezi bırakmayı kendi istedi. Bir baktım, iki yaşında “anne ııh” diyor bez takarken… Götürdüm hemen lazımlığa yaptı. İnanamadım. Okula alışırken de bir sorunumuz olmadı çok şükür. Bir kez bile ağlamadı ben bırakırken…  Altı yaşına geldi, daha hiç antibiyotik kullanmadık. Bir de merak ediyorum, ilk ne zaman yükselecek sesim. Hiç bağırmadım henüz…

Diye yazsam… İnanır mısınız? İnanmayın canım. İnanmayın güzelim.

Ben yazarken kendimden soğudum, sol elimle sağ elime vurdum, gerçek olsa ne yaparım bilmem.

Ama geçen gün Facebook’ta da yazdığım gibi filmler hep böyle. Hatta filmleri geçtim, gerek sosyal medya gerekse de yanı başımızda yansıtılmak istenen hayatlar da. Herkes aşık, herkes mutlu, kimse yorgun değil… Bütün kavgalar gizlenmiş, saklanmış… Kimsenin gözünün altında bir milim morluk yok…

Aşık mı? Aşık olmayı geçtim, kavga etmeden bir gün geçse oh diyordum ilk başlarda. İşte bu yüzden inanmıyorum ben o hayatlara. İnanmayın. Kusursuz olunca hayat çekilmez. Böylesi hem daha güzel, hem daha keyifli. Uykusuz kalmadan, o makyaj akmadan, o tişörtteki kusmuk lekesi olmadan, elinde tabak çocuk peşinde koşmadan, kocayla ara sıra kapışmadan, o kapıyı bir iki kez çarpmadan, arada bir çocuğa da kocaya da kendine de sesini yükseltmeden olmaz. Valla olmaz, billa olmaz… Dünyanın en güzel duygusu annelik, bunları olmadan tamamlanmaz. Benden söylemesi. 🙂