“Kardeş vermek” de ne demek?

İkinci çocuk konusunda kararım netti: İstemiyordum.

Ancak… Yaş 37 olunca, iki aydır bende bir “yapacaksam şimdi olmalı” hissi başladı. Tamamen yaştan olduğunu biliyorum. Çünkü mantığım “hayır” diyor, kalbim ise “sonuna kadar evet.” Oturuyorum, bazen saatlerce düşünüyorum, evet istiyorum da yüzde 100 emin olamıyorum. Bu hislerimin nedeni dış sesler. “Bencillik yapma, Irmak yalnız kalmasın.” Bu psikolojik baskı bana açıkçası ağır geldi. Geliyor da.

Neden yalnız kalsın? Ne kardeşler var birbirini sevmeyen… Ne arkadaşlar var kardeşten öte… Bütün tek çocuklar mutsuz mu? Kardeşi olan herkes çok mu mutlu?

Arkın’a konuyu açacak oldum: “Benim düşüncemi 20 yıldır biliyorsun. Hep tek çocuk istedim. Bu konuyla ilgili konuşmak da istemiyorum” deyip iki cümle kurmuşken üçüncünün ağzımdan çıkmasına izin vermedi. Bendeki inat da malum. O hayır dedikçe bastırasım geliyor. Oysa “bakalım, konuşalım” dese belki ilk “hayır” benden çıkacak. Tanıyamadı beni hâlâ. Sonuçta o hayır dedikçe benim dudaklar titriyor, hele bir de hormon olarak dengemin şaştığı  bir dönemdeysem “Ama ben de başından beri iki çocuk diyordum. Neden senin dediğin oluyor” diye bastırıyorum. Ağlıyorum. Neden ağladığımı bilmiyorum ama, “hayır” dediği için mi yoksa istediğim için mi? Neticede kavga çıkıyor. Bir hafta küs kaldığımız oluyor.

Kızıyorum. Yorumlara kızıyorum. Çünkü her şeyin nedeni o yorumlar.

Bencillik yapıyorsun.

Bir çocuğu kardeşsiz bırakmak en büyük cezadır

Çocuğun büyüdü daha rahatsın, sil baştan olmasından korkuyorsun. Çocuğunun hayatını mahvediyorsun.

İş düzenin bozulur diye çocuğa kardeş vermiyorsun. (Hele şu “kardeş vermiyorsun” cümlesi var ya, kan beynime sıçrıyor.)

Yani bu kadar kolay mı bir annenin kalbini kırmak? Hem ben nedenlerimi açık açık yazıyorum. Ya yazamayanlar? Ya söyleyemeyenler? Belki istiyorlar da olmuyordur, belki çok başka nedenleri vardır. Sırf konuşmuş olmak için bu cümlelerin çıkmasına ne gerek var? Özel hayata müdahale etmek de neyin nesi? Hem Irmak’tan önce bir hamilelik yaşadım ve ikizdi. Eğer düşük yapmasaydım belki de ikizlerim olacaktı. Sen bunu biliyor musun da konuşuyorsun?

Hep yazdım. Belki başka bir ülkede yaşasam ikinci çocuğu, hatta üçüncüyü bile yapacağımı yazdım. Nasıl bir eğitim vermek istediğimi, bu şartlarda iki çocukla çok zor olacağını yazdım. (Allah mecbur bırakmasın) “Aman okuyan çocuk her yerde başarılı olur” yorumuna da kapalıyım. İşin aslı öyle değil çünkü. Eğitim, tüm hayatı için önemli. Kariyeri değil, arkadaş çevresi için, hayata bakışı için. Evet kardeş şart deniyor da, asıl eğitim şart. Şu anki tüm hayatımı eğitimime borçluyum. Sadece maddiyat olarak bakmayın buna. Para bir var, bir yok. Söz ettiğim o değil. Hayata bakış açım, kocam, arkadaş çevrem…. Hepsinin temeli aynı.

Bana sunulan imkanları kızıma da eksiksiz sunabilmem için, kardeş konusunu rafa kaldırmam gerekiyor. Arkın’la evliliğimin sallanmaması için de bunu yapmalıyım. Çünkü o çok net. Her seferinde kavga edeceksek günlerce küs kalacaksak, sanırım burada pes eden taraf ben olmalıyım. Hormonlarımı değil, mantığımı dinlemeliyim.

Ancak işte diyorum ya, bazen hormonlarım ağır basıyor, bazen canım çok istiyor. Kendim bile inanamıyorum buna. Sonra düşünüyorum, geçmesini bekliyorum. Biliyorum çünkü, şartları sağlayamadığımızda ne kadar mutsuz olacağımızı biliyorum.

Bu konuyu beynimden silmek için mutlaka yazmam gerekiyordu. Hani bazı şeyleri kendine itiraf edersin ve sonra geçer ya. İşte burası da benim için öyle bir yer. Konuyu kapatabilmek için yazmam gerekiyordu. Yazdım. İlerleyen yıllarda yine hormonlarıma yenik düşüp “sen istememiştin” der miyim Arkın’a, onun garantisini veremiyorum bir İkizler burcu olarak 🙂

Lütfen rica ederim “Irmak’a bunu yapma, bencillik etme” gibi can alıcı şeyler söylemeyin.  Her ailenin dinamiği farklı, herkesin ilişkisi başka boyutta. Nasıl ki ben çok çocuk yapanlara sonuna kadar saygı duyuyorsam benim gibi “tek çocuk” düşünenlere de aynı saygının gösterilmesini istiyorum.

Oh.

Yazdım.

Rahatladım.