Biz Cimcirik & Ben

Suçluluk duygusu

atlanta

Ben bu duyguyla baş edemiyorum, ya siz?

 

Bugün, yine psikolog günüydü. Çarşambaları gitmek istiyorum. Sarsılırsam hafta sonuna kadar toparlanayım, ya da sarılacaksam hafta başı olmasın diye. 🙂 Kendi kendime gün belirledim. EMDR devam ediyor. İyi de gidiyor. Günün konusu “merak” idi. Tabii ben gibi doğuştan meraklı biri için eğlenceli bir konu. Ancak sandığım gibi değilmiş. Benim merakımın altında “suçluluk duygusu” yatıyormuş! Sonra konuştuk da konuştuk bu konuyu…

Düşündüm, doğru.

Irmak mutsuz oluyor, “acaba ben ne yaptım” diye düşünüyorum. Midesi bozuluyor “ben mi yanlış bir şey yedirdim” diyorum. Çocuk çekingen davranıyor, kendimi suçluyorum. Gece uyanıyor, “bak ben öğretemedim” diyorum.

Arkın’la kavga ediyoruz, haklı olduğumdan emin olduğum halde mutlaka kendimde bir suç arıyorum. “Üzüldüm” diye değil “üzdüm” diye düşünüyorum. E peki benim üzülmem ne olacak?

Annemle konuşuyoruz, sonraki aramamda sesi bozuksa “ay ben mi bir şey dedim de üzüldü” diye düşünüyorum.

Bir arkadaşıma ulaşamıyorum, birkaç kere arıyorum, cevap yoksa suçu kendimde arıyorum. “Bana mı bozuldu acaba” diye üzülüyorum.

Irmak’a bir şey alıyorum, alamayanları düşünüyorum. Bir şey yiyorum, yiyemeyenleri düşünüyorum.

En mutlu anımda bile, bir suçluluk duygusu söz konusu. Ve bugün terapist de sordu: “Böyle yorulmuyor musunuz?”

Yorgunum, hem de nasıl. EMDR bitse de ben bu suçluluk duygusunu çözene kadar terapiyi bırakmaya niyetim yok. Çocukluğumu düşünüyorum, asla ve asla suçlamalarla, “senin yüzünden” cümleleriye büyümedim. Merak ediyorum, neden! İşte bir merak konusu.

Ve, ortaya çıkan bir başka şey de, kısa süre öncesine kadar başkalarının benim hakkımda ne düşündüğü idi. Sonra büyük kısmını yendim. Eskiden “aman kötü düşünmesinler” isterdim. Şimdi öyle değil. “Düşünenin sorunu, ben kendimi biliyorum” mantığındayım. Ama işte bu cümlenin altında bile bir suçluluk duygusu var.

Bunları neden mi yazdım? Terapiye başladığım gün söyledim, ara ara da yazıyorum. Ve ne mutlu ki çok kişi de bana yazmaya başladı, gitmeye başladı. Bu konuda da yazmayı seviyorum. Yalnız olmadığımı bildiğim gibi, kimsenin kendisini öyle hissetmesini istemiyorum. Farkındayım, çok özelimi paylaştığımın, fakat bir kişiye bile dokunabilirsem ne mutlu bana! İşte o nedenle de eve gelir gelmez yazmak istedim.

Hadi oyun oynayalım. Başımıza gelenleri, aklımızdan geçenleri not edelim. Bakalım kaç olayda kendimizi suçlamayacağız? Bunu başarabilecek miyiz? Böyle yaşlanamayacağımıza göre, yapmamız lazım!

(Fotoğrafı da 2009’da Atlanta’da, Arkın’ın bir zamanlar yüksek lisans yaptığı üniversitede çekmiştik. Bir elimde sigara… Hâlâ da bırakamadım. O da kusur kalsın! Çok soru geldiği için de eklemek istiyorum. Hamileyken, emzirirken ağzıma sürmedim. Evimizde de içilmiyor. Parkta bahçede de! Ancak Arkın’la çıktığımızda içiyorum, evet… )

Ve son olarak… Çocuklar sağlıklı, mutlu olsun. Her şey yoluna girer. Dertler bunlar olsun. 🙂 İç döktüm, döktük, rahatladık…

29 Yorum
  1. Neslihan 8 sene ago
    Reply

    Harika bir yazı olmuş Şebnem hanım benim hayatıma dokunduğunuz kesin ve bu yazdıklarınızla bir çok kişiye destek olduğunuz da…hep olun olur mu?

    • ManyakAnne 8 sene ago
      Reply

      Siz de hep olun olur mu? 🙂

      • Anonim 8 sene ago
        Reply

        Her kelimesinde kendi düşüncelerimi okudum. Acabalarım, meraklarım, ben mi birşey yaptımlar… Bir vicdan muhasebesidir gidiyor bende de… Beynimde öyle olmadığını bilsem de yok kabullenmek zor geliyor bazen… İnanın okurken şaşırarak okudum aynı düşüncelere Ve tahmin edersiniz ki ben de ikizlerim

        • ManyakAnne 8 sene ago
          Reply
      • ayse 8 sene ago
        Reply

        aynı sıkıntılı durumlar malesef ben de de var.Malesef bu duygusal calkantılar özellikle kücük cocugu cok etkiliyor .bireysel olarak da coook yorgunum…

    • ManyakAnne 8 sene ago
      Reply
  2. alev 8 sene ago
    Reply

    hiç bu yönden düşünmemiştim teşekkürler

    • ManyakAnne 8 sene ago
      Reply
  3. Anonim 8 sene ago
    Reply

    Birçok satırda kendimi gördüm..
    Kendimi suçlama konusunda bende maalesef fazla yetenekliyim

    • ManyakAnne 8 sene ago
      Reply

      Yeneceğiz beraber

  4. gülderen 8 sene ago
    Reply

    Aynı aynı aynı… daha bugün oğlumu soktugum oyun alanına bir çocuk girmişken, babası ucretini duyup çocuğuna hadi gidelim deyince içimdeki suçluluğu anlatamam:( algılarım bu kadar açık olmasaydı diyorum…

    • ManyakAnne 8 sene ago
      Reply
  5. Ayşe Kavaslar 8 sene ago
    Reply

    Ne güzel anlatmissiniz sanki içindekileri duymuş ve yazmissiniz iyi ki varsiniz

    • ManyakAnne 8 sene ago
      Reply

      ❤️❤️❤️

  6. Burcu 8 sene ago
    Reply

    Satirlari okudukca kendimi buldum. O kadar benzesik ki cumlelerimiz. O kadar ayni ki nedensiz yere kendimize karsi acimasizligimiz. Baskalarina karsi bu kadar hassasken nasil oluyor da kendimize bu kadar acimasiz oluyoruz anlayamiyorum hala…Sucluluk duygusu ayni sekilde bende de bol keseden var. Ozellikle hamilelik doneminde hortlamisti. Ben de destek aliyorum uzun zamandir evet yol aldim ama insanin kendi ruhuyla ugrasmasi bile en buyuk ozguven sebebi olmali bence ve oldukca yorucu bir eylem aslinda. Cunku hic mi hic kolay degil… Ve en buyuk takdir sebebi olmali bu cesareti gosterebilmek. O nedenle bu zorlu ama faydali yolda guc diliyorum size… Siz de yalniz degilsiniz bunu bilin…

    • ManyakAnne 8 sene ago
      Reply

      İyi ki varsınız siz de… ❤️

  7. Figen 8 sene ago
    Reply

    Ne güzel yazmisiniz.
    Kendimi gördüm. En guzel yaslarimi, yillarimi bu duygularla gecirdim. Ama zamanla yasananlar ve olaylar bi dur dedirtiyor. Bi bakıyorsunuz duygularınizi ve kendinizi kontrol ediyorsunuz. Bu da zamanla oluyor. Siz yazın sizi okumak çok keyifli. Sevgiler.

    • ManyakAnne 8 sene ago
      Reply

      :)))))))))))))

  8. Gokce 8 sene ago
    Reply

    Suan psk tedavi goren bi anne olarak tamda bu duygulardayim yalniz olmadigimi bilmek guzel ..ama boyle bir konuda ne kadar guzel olabilir bir de bu var!!

    • ManyakAnne 8 sene ago
      Reply

      ❤️❤️❤️

  9. Elveda 8 sene ago
    Reply

    Çoğu arkadaşlar gibi bende kendimi okudum. Yazmaya devam edin Şebnem hanım severek takip ediyorum sizi 🙂

    • ManyakAnne 8 sene ago
      Reply

      :)))

  10. Didem 8 sene ago
    Reply

    Ahanda aynen beni anlatmışınız Şebnem hnm valla eksiği var fazlası yok yoruldum artık sürekli kendimde bişeyler aramaktan özellikle annelik üzerine Kağan konu olunca bitiyor bende herşey ben nerde hata yapıyorum demekten kendimi alıkoyamıyorum unutuyorum annelikten ve eş olmaktan önce insan olduğumu 🙁 bu kafayla sonum ne olur bilemem

  11. Anonim 8 sene ago
    Reply

    ayni ben…

  12. Bluebottle 8 sene ago
    Reply

    Doğumlarım sezaryene döndü onda bile kendim suçladım sanki yeterince çaba göstermemiş gibi hissettim, sadece eşime çocuğuma değil etrafımdaki birçok insana karşı kendimi yargılarken buluyorum ben de. Ve karşıya yansıttığım enerjiden dolayı bence onlar da bunu farkediyor ve daha değersiz bir imaj sergiliyorum. Lütfen bu konuda yine yazın, Iyi ki varsınız sevgiler

  13. Nihal 8 sene ago
    Reply

    Şebnem hnm merhaba.Ben çocuklarda yaşanan korkularla ilgili size birşey danışmak istiyorum.Benim6 yaşında bir kızım var 3,5 yaşından beri farklı korkuları oldu şimdiki korkumuzda lambalar lambaların konuşursak,şarkı söylersek düşeceğini söylüyor ve çok büyük tepkiler veriyor(bir köşeye oturup kulaklarını kapatıp ağlıyor)sakinleştirmek çok zor oluyor.Okuldada tavandaki elişi kağıtlarından yapılan süsleri söktürmüş korkuyorum diye ama sonra bu süsleri alıp çantasına koymuş(insan korktuğu birşeyi alırmı?)ne yapacağım nasıl davranacağım konusunda bana yardımcı olabilirmisiniz?

    • ManyakAnne 8 sene ago
      Reply

      Merhaba.. Keşke uzman olsam da size söylesem ancak bu konuda tavsiye vermek benim haddim değil ki 🙁 Bence bir pedagog, psikologa danışmalısınız. En doğru bilgiyi kendisinden alırsınız. Korkularla ilgili yazıyı okudunuz mu? Öneriler vardı…

  14. Gülşah 8 sene ago
    Reply

    Duruşunu, samimiyetini bozmadan yazılarına aktaran nadir insanlardansın 😉 yazılarını da senide seviyoruzz sevgilerr

    • ManyakAnne 8 sene ago
      Reply

      ❤️❤️❤️

Yorum Yap

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.

Devamı

post-image
Biz

Çok içimden geldi…

Yıl 1999, 21 yaşındayım. Sabah Gazetesi’nin Bayan Sabah ekinde köşe yazıyorum. Sunulan fırsata bakar mısınız? (Gerçi herkese sunulmuyordu, kendimi de ezmeyeyim şimdi burada…) Aylarca...
devamı