Bu, nasıl bir arada kalmaktır böyle?
Bütün çalışan anneler aynısını hissediyor mudur yoksa bende mi fazla bu duygu?
Haftasonunun ardından her pazar ağlayarak yatıyorum…
Beş gün, akşam 8’den önce göremiyorum miniğimi, hayatımı, can suyumu.
Ve bu durum çok ağrıma gidiyor.
Bu işin ortası yok mu? Çocuğunla daha çok beraber olarak çalışmak bu kadar mı imkansız? Ben çalışmayayaım demiyorum, ama ona çok daha fazla zaman ayırmak istemek benim en büyük hakkım değil mi?
Hemen sabah olacak diye yatasım bile gelmiyor…
Bütün çalışan anneler benim gibi hissediyor mudur acaba?
Oyun grubuna vermek falan iyi güzel de bence bunların hepsi çalışan annelerin tesellisi. Aman çocuğum oyun oynuyor… Kendimizi kandırmayalım, onların sadece bizimle olmaya ihtiyaçları var.
Hangisinin umrunda üzerindeki GAP mi pazardan mı alınma? En pahalı oyuncakların farkındalar mı? 4000 TL’lik pusetlerini bakıcı ittikten sonra ne fayda? Şimdiden iyi okullarda okutma planı yapmamız çok mu umurlarında? Sırf hayatta olduğum süre boyunca her şeyin en iyisini sunabilmek için ona kardeş yapmayarak zaten en büyük haksızlığa imza atmıyor muyum?
Onlar sadece bizi istiyorlar yanlarında…. Ama biz bütün gün başkalarının yanındayız.
Hayat, bana güzel şeyler verdin çok teşekkür ederim ama hepsine kavuşmam büyük mücadeleler sonrasında oldu.
Biraz daha kolay olsan olmaz mıydı sanki?

Yorum Yap

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.

Devamı

post-image
Biz

Çok içimden geldi…

Yıl 1999, 21 yaşındayım. Sabah Gazetesi’nin Bayan Sabah ekinde köşe yazıyorum. Sunulan fırsata bakar mısınız? (Gerçi herkese sunulmuyordu, kendimi de ezmeyeyim şimdi burada…) Aylarca...
devamı