Güvenme, güvenme…

Can çıkar, huy çıkmazmış… Bazı huylarım var değiştirmek istediğim ama yapamadığım…

Mesela…
Duymamak. Görmemek. Dikkate almamak.
“Aman canım hadi ordan” diyemiyorum. Hele anne olduktan sonra hiç diyemiyorum.
Bıraktım dış sesleri, Arkın’ı bile duyasım gelmiyor bazen. Bugün havuzda bir hareket yüzünden, ne olduğunu ben bile hatırlamıyorum şimdi, “hah bütün yaz böyle mi geçti” dedi. Kaçıp gidesim geldi. “Kızıma yüzme öğrettin karıcığım, kendi imkanların el verdiği sürece gezdirdin sevgilim, ne güzel şeyler öğrettin, zaman geçirdin” diyemedi bir türlü. Diyemedi. Diyemiyor. O iyi bir şey desim diye yapmadım hiçbirini ancak insan bekliyor yahu.

Oysa bırak demesin. Dese ne olur, demese ne olur?

Benle alakalı olmayan bazı şeyleri de duymasam, görmesem, bilmesem keşke. “Anlatmayın” diyebilsem… Rahatsız olma huyumdan vazgeçemiyorum. Olmuyor. Olamıyor.
Kızıyorum kendime deli gibi.
Haksızlıklara tahammül edemiyorum. Salak yerine koymalara… Sahte yaşamlara. “Sana ne be kadın” diyorsunuz değil mi? Evet, bana ne de susamıyorum işte. 🙂

İnsanın bazı şeyleri bilip de yapamaması fena…
Bu da benim kusurum olsun ama değil mi? Kendimi şöyle geliştirdim. Eskiden biriyle tanıştığım zaman hemen 100 puan verirdim içimden. Sonra da hayal kırıklığı yaşardım deli gibi. Kazık yedikçe akıllandım.
Şimdi öyle değil. Nötr olmaya çalışıyorum. İçimde iki ses kavga ediyor. Biri “güven” diyor, diğeri “aman aman daha değil” diye bağırıyor.
Sizde durum nedir? Siz hemen güvenir misiniz yoksa zamana mı bırakırsınız?