72 metrekarede yaşamak

Mimar değilim, iç mimar hiç değilim. Fakat bu yaz kendimi öyle sandığım doğrudur. Şimdi buradaki fotoğraflardan bakınca anlaşılmıyor fakat iyi iş çıkardım sanırım.

Bizim sevgili evimiz kentsel dönüşüm nedeniyle yıkıldı. Yaklaşık 90 metrekare, geniş, iki odalı bir evdi. Haliyle küçüldü. Şimdi neti 72 metrekare sanırım.   Ev inşaat halindeyken gelip baktığımda  “buraya asla sığamayacağız” diye düşünmüştüm. Satıp başka yerden almak da mantıksızdı. Yerini seviyorum,  büyüdüğüm, mahalledeyim, iki anne babaya ya da yakınız… Güzel taktiklerle sığdık, çok da seviyorum şimdi.  Sağlıkla, mutlulukla oturalım da… Bu arada, yeni evler, eskilerinden küçük olsalar da o kadar kullanışlı yapılıyorlar ki, beğenmemek mümkün değil.

1. O kadar çok eşyam varmış ki, yarısından fazlasını elden çıkardım. Mobilyadan kıyafete kadar ayıkladım. Gördüm ki meğer eşyalar bizle yaşamıyormuş, biz onlara uyum sağlıyormuşuz. Kısacası, sadeleştik.

2. Üç tane yemek takımı, 15 tane tencere, giyilmeyen ayakkabılar, kıyafetler… Hepsi gitti. Artık evde az ve öz eşya var.

3. Sadece buzdolabını, televizyon sehpasını ve bazalı yatağımı getirdim bu eve. Aslında yemek masasını da getirmiştim ancak değiştirdim geçen yaz.

4. Dolapları milimetrik yaptırdık. Başka şansımız yoktu. Evet masraflı oldu. Fakat uzun süre oturacağımız düşünülürse ve çok uygun fiyatlara yaptırdığımız için bu durum bizi rahatsız etmedi. Doğru marangozla çalışmak bu durumda çok önemli. Biz yıllardır aynı kişiyle çalışıyoruz…

5. Aslında Irmak için özel yaptırdığımız yatağa üzüldüm. Sığmadı minicik odasına. Kocaman, altından bir yatak daha çıkan karyolası gitti. Şimdi bütün odası IKEA. Okula başladığı zaman ona duvardan duvara, bir kısmı çalışma masası bir kısmı gardırop olan bir ünite yaptıracağım. Yatağı da büyüyor. Güzel olacak.

6. Irmak’ın odası şu anda rengarenk. Stickerlar, posterler, okulda yaptığı etkinlikler. Oyuncakları kutuların içinde, bir kısmı da yatağın altındaki sepetlerde. Böyle istedi. Karışmadım. Oyun çağında ve istediğine ulaşması benim için önemli.

7. Koltuk bakarken çok zorlandım. Yine de mağaza mağaza gezmedim. Ölçüleri aldım, bütün mobilya markalarına internetten baktım. (Yaşasın teknoloji!) Gözüme kestirdiğim iki model vardı. Sadece bu iki mağazaya baktım, tek seferde aldım. Enza’da bulduk L koltuğumuzu. Ne yazık ki bazı mobilyacılar sadece büyük evler için çalışıyorlar.B izim bu L takımın güzelliği hem yatak olması hem de altındaki bazası. Albümler, kitaplar, o bazada.

8. Şu bir gerçek ki bazalı yatak hayat kurtarıyor. Zaten yatak büyük, 2 x 2 metre. Bazası da aynı şekilde. Dünyayı alıyor resmen.

9. Banyoya bile dolap yaptırdım. Hatta aynayı da IKEA’da dolaplı aldım. Ortada hiçbir şey durmuyor.

10. Evde kalorifer yok. Yerden ısıtmalı. Balkon da yok. “Çamaşırları nerede kurutuyorsun?” sorusunun cevabı da, kurutmalı çamaşır makinesi. Bizimki Arçelik. Çok memnunum. Tavsiye ederim. Bir şey küçülmüyor, kıyafetlere kesinlikle zarar vermiyor.

11. Aslında IKEA’da çok güzel televizyon üniteleri vardı ancak biz sehpayı değiştirmek istemedik. Onun ve Arkın’ın evlenirken aldığı ses siteminin ölçülerine göre üzerine dolap yaptırdık.

12. Halı yok. Sadece salonda iki tane, kilim var. Evet, onlara halı demek yanlış olur.

13. Ütü masası, ütü, elektrik süpürgesi… Hepsini ölçtük, yine milimetrik hesaplarla onlara da dolap yaptırdık. Yani her köşede dolap var.

14. Camların yere kadar olması hayat kurtarıyor. Eski halinden neredeyse 20 metrekare küçük olmasına rağmen, çok daha aydınlık.

15. İki berjerim vardı, bu ev için beklettiğim. Onları da pembe kaplattım. Girişteki tavana kadar olan ayakkabı dolabını da pembe yaptırınca Barbie evi gibi olduk. 🙂

16. Zaten panjur olduğu için salona güneşlik yaptırmadık. Keten perde, her görevi görüyor.

17. Mutfak küçük. Camı da… “Açık mutfak olsun” önerim Arkın tarafından reddedilince ben de pencere açtım. Eski evlerdeki gibi salon ve mutfak duvarında bir pencere var. Evde kızartma yapmadığım için koku sorunu yok (Mecbur kalırsak da davlumbaz var) Böylece hem mutfak aydınlık hem de salonda biri varken ben mutfaktayken sohbet edebiliyorum. Şimdi oraya bir çözüm bulmam lazım çünkü Irmak uyuduktan sonra, mutfağın kapısı da olmadığı için içeri ses gidiyor. Ona da arkadaşımın iç mimar eşi bir çözüm buldu. Kısa sürede uygulayacağız sanırım.

18. Aslında biz bu bozdolabında ısrarcı olmasak, o da ankastre olacaktı. Hatta bir dolaplık daha yer kalacaktı. Fakat büyük buzdolabımdan vazgeçemedim…

19. Sadece, içine benim bile sığabileceğim en büyük bavulumuza yer bulamadık. O da 3 sokak yukarıdaki annemde duruyor. Dolapları onun için harcamak istemedim açıkçası…

Biz o kadar yıl nasıl o kadar eşya arasında yaşamışız, gerçekten hayret ediyorum. Şimdi bir çay fincanı bile alırken iki kere düşünüyorum. Keza kıyafet alışverişi yaparken de. Yer yoksa, almak da yok. Kesinlikle cüzdanıma iyi geliyor bu durum.

Hep soruyorlar, “evden çalışıyorsun, bunalmıyor musun” diye. Cevabım, hayır. Ayrıca… Burası sadece bir ev. Büyük de olur, küçük de olur, eski de olur, yeni de olur. Bunların benim için bir önemi yok. Önemli olan, o evde mutlu olmak, sağlıklı yaşamak. Böyle düşünen bir ailede büyüdüm, kızımı da bu şekilde yetiştirmek istiyorum. Başımızı sokacak bir evimiz var ya, şükür… Hayatta mutlu olmak için çok neden var. Maksat, bunları bilmek!

Fotoğrafları çok iyi değil, o konuda fenayım, kusura bakmayın 🙂