Adımı bile unutabilirim!

Unutkanım. Hem de çok. Yapmam gereken her şeyi yazmazsam, mutlaka unutuyorum.

Hatta bu yüzden panik olup doktora de gitmiştim. Tiroid, B vitamini. Bakılmıştı hepsine. Nedeni son yıllarda hepimizde olan şeymiş: Aynı anda çok şey düşünmek olarak.

Telefona alarm kurmak da işe yaramıyor. Elime yazdığım bile oluyor.

İş defterime bir gece önce ertesi gün yapılması gerekenleri sıralıyorum. Mutlaka ajandama da yazıyorum. Sırf iş mi hayır değil.

Mesela hafta sonu için planladıklarım:

• Doğum gün partisi için hediye (aldık)

• Pantolonları terziye götür (yetişemedim, Arkın götürdü)

• Bardak dolabının düzenle (halledildi)

• Evi süpür (Kalorifer yanmaya başladı ve bizimki yerden ısıtmalı. Kapı arkasında toplanıyor tozlar, her sabah sürpriz yapıyorlar bize!)

• Ayakkabı dolabını düzenle (tamamdır)

• Irmak’a uzun çorap al (online aldık, oturdu yanıma seçti. Araya bir hırka ve pantolon da sıkıştırdı)

• Ağrı kesici al, evde bitmiş (Aldım, hem de iki kutu. Benim sinüzit fena devreye girdi çünkü.)

• Buzdolabını boşalt (evet, 2 gündür dökülmeyi bekleyen yemek vardı)

• Annemlere Irmak’ın terliklerinden birini götür (Orada kaldığı ya da onlara gittiğimiz zamanlar için)

• Arabayı yıkat (Bunu yapamadım)

• Azra’ya Elsa kostümünü geri götür (Irmak’ınki küçüldüğü için arkadaşımdan ödünç almıştım)

Bunlar, ev ile ilgili olanlar. Aslında uzun bir liste değil. Fakat cumartesi sabahı bir etkinlikteydik, pazar da bir doğum günü partisinde. Bana kalan zaman kısıtlıydı…

Bir de bundan daha uzun bir iş liste var. Gönderilecek e-postalar, yazılacak yazılar, hazırlanacak başka metinler… Oturdum başına şimdi, sırayla yapıyorum hepsini.

İşte hepsini tek tek yazmazsam, benden bir cacık olmuyor. Mutlaka arada birkaç şeyi unutuyorum. Sizde durum nedir? Unutmuyorum derseniz, fena kıskanırım ona göre 🙂