Sizden gelenler devam ediyor…
Uzun bir süre yaklaşık 12 sene 90 km gidiş, 90 km dönüş 180 km’lik yol yapıp her gün işe gidip gelmiş bir yüksek mühendisim. Böyle söylerken ne havalı oluyor ama! Bu uzun zaman içine 2 çocuk sığdırdım, bir şekilde yardım almadan -aile bireyleri manasında- büyüttüm onları küçük yaşta eğitim hayatına atıldılar. 🙂
Ben de işime gittim geldim, kariyerimde hep yükseldim, bu çok tatmin eden bir duygu. Ama çocuklarım sabahları beni hiç görmediler yıllarca çünkü hep karanlıkta yollara çıktım, akşamları yine karanlıkta eve döndüm. Şimdi hakkını yemeyelim babaları hep bana destek oldu. Ayıptır söylemesi sever beni. 🙂 Ama aynı zamanda biraz mühendistir o da, geçimi zor oluyor malum, mühendis eşleri bilir. Buraya kadar hiç problem yok gibi görünse de 12 yılda o kadar çok yıprandım ki, çocuklara yeterince zaman ayıramamanın verdiği vicdan azabı, babalarına yaptığım ‘ilgileneceksin tabii ki senin de çocukların’ tiradları… Dolayısıyla gerginlikler… Mahalle baskısı, “kadın dediğin kocadan sonra eve gelir mi” söylemleri eşliğinde nutuklar bir yandan, ‘o kadar okudun ev kadını olmak için mi’ diyen eğitim seviyesi yüksek iğne batıran arkadaşlar diğer yandan…
Bunlarla zaman geçerken, en sonunda sağlık gitti elden, o kadar uzun yola çıkamayacak ve araba kullanamayacak durumda buldum aniden kendimi. Şimdi ayrıntıya girmeyeceğim çok bunaltıcı ve canımı acıtan kısımlar hayatımın o kısımları. Üzerine annem vefat etti. Bambaşka bir boyuta geçtim sonrasında.
Ve sonuç çocuklarıyla sonsuz ilgilenen ki bu anlamda çooook mutlu, sevgili eşine ve evine her türlü yeten, ama iç dünyasında evde oturuyor olmanın çalışıp, üretemiyor olmanın kırgınlığını, bıkkınlığını ve mutsuzluğunu yaşayan birisi oldum çıktım.
Bazen çok mu şımarıklık yapıyorum böyle düşünmekle diyorum. Her zaman şükrediyorum halime, sahip olduklarıma ama içimde bir yerde var işte bir şeyler; iş hayatında çalışıyor olmak, bir şeyler üretip başarılı olmak, takdir görmek.
Bu duygularımı bastırıyorum bastırdıkça da başka şekillerde bir yerlerden pörtlüyor. Sizce bencilce mi?
Bence değil… Herkesin bakışı farklı tabii ki ancak bence hiç bencilce değil.
Sadece anneler, kadınlar içlerini döksünler istedim. Ben nasıl döküyorsam… Bunu göz önünde bulundurarak, ilişkilere zarar gelmeyecek şekilde ve suçlamadan yorum yaparsanız çok sevinirim. Kimsenin kalbi kırılmasın.
Görsel www.istockphoto.com adresinden alınmıştır.
Tabi ki bencilce değil. Hepsi çok insani duygular. Kendi adıma epey zamandır etiketleri sorgulayan biriyim. Neden bir okulun ya da bir kurumun verdiği etiketlerle başarılı olup olmadığımızı ya da üretip üretmediğimizi ölçelim ki? İlla bir işyerinde çalışmak gerekmiyor üretmek için. Ya da birilerinin bize terfi vermesi de gerekmiyor başarılı olmak için… bunun nasıl ve nerde olabileceği insanın kendi hayatına göre bulabileceği bir şey. Belki biraz gözlerimizi başka şeylere de çevirmeliyiz. 🙂
Aynı durumu yaşıyan bi kadın olarak hiçde bencillik değil bi yanım çocuğumla olmanın mutluluğu bi yanım kırgın bıkkın
1.5yıl bebek dolayısıyla ara vermiştim. Dağınık masamı kalemliğimi kaşemi bile özlemiştim. Bunca yıl boşa mı okudum, potansiyelim v ar niye kullanmıyorum diye düşündüm. Zaten işe döneceğimi biliyordum. Araydıbenimki. Hiç brncilce değil. Yarın öbür gün o çocuklar e yapmasaydın anne, işine devam etseydin diyicerecekler. Biz de ben sana nelerimi kariyerimi feda ettim diye sitem edeceğiz. İçinizden ne geliyor on odaklanın. Mutlaka bir yolu bulunun. Hayata tek geldik ve en önemlisi sizin mutluluğunuz. Evde mutluysanız evde kalın, home ofis çalışma opsionu zordur mühendislik olunca… Ama bir yolu bulunur. Bencillik değil bu. Mutlu olmayan anne çocuğunu mutlu olmayan eş eşini mutlu edemez. İ
Bir önce ki yoruma katılıyorum önce siz mutlu olacaksınız ki çocuklarda mutlu olsun. Bende kendi tercihimle yaklaşık 3 yıldır evdeyim kızım 2 yaşında hiç pişmanlık duymuyorum her anına şahitlik ediyorum her yeni kelimesini ilk ben duyuyorum😏 En çok beni seviyor😜Şaka bi yana insanın bırakası gelmiyor şimdiden sabahın köründe onu kreşe yollamak istemiyorum. Ben de böyle mutluyum. Eğer çalışmak istiyorsanız çalışın ama evdeyseniz de bunun tadını çıkarın çocuklarınızla doyasıya vakit geçirin. Bu zamanları geri gelmeyecek 🙋