Aşağıda bahsettiğim “sen” belirli bir şahıs değil. Tek değil, iki değil, üç değil, 5 değil…
Annesi bak tırnakları uzamış.
Ay annesi bak öksürüyor.
Annesi yağlı elini saçına sürdü.
Annesi oyuncaklarını paylaşmıyor.
Annesi çocuk üşüdü sanki hırka mı giydirsen?
Annesi, çocuk yorulmuş olmasın.
Annesi söyle masada düzgün otursun.
Annesi bak nereye tırmanıyor.
Annesi söyle bağırmasın.
Neden annesi? Söyle, paylaşsın. Elini saçına sürmemesini de sen söyle. Sor bakalım üşümüş mü, yorulmuş mu? Bana bu cümleyi kurana kadar ona da sorabilirsin.
Her şeyden önce. “Annesi” ile başlayan çoğu cümle şikayet içerir. Neden çocuğumu bana onun yanında şikayet ediyorsun?
Sonra çocuk dönüyor bana bakıyor ne tepki vereceğim diye. Hani sanki hasta, öksürüyor, tek ben anlamıyorum. Ya da üşüdüğünü fark etmedim. Şikayet edilince merak ediyor benim tepkimi. Diğer yandan şikayet eden de merakla bekliyor tepkimi .
Nedendir bu annesi?
Bu arada ben Irmak’ın annesiyim, ne mutlu bana, ama adım “annesi” değil. Şebnem.
Ve… İyi niyetle söylenen “annesi” kelimesine lafım yok. Yanlış anlaşılmasın. Aman diyeyim!
