Oğlum 2.5 yaşında konuşmaya başladı ve aynı dönemde babamın hastaneye yatışı ve vefatı gerçekleşti. Bu aralıkta, oğlumla hiç uzun saatler ayrı kalmamışken, sabah babaannesine bırakarak akşam altı gibi almaya başladım. Babaannesi de bu olağan dışı durumumuzda bezini çıkarmaya karar vermiş ve çıkarmış.
Kerem bu süreci özellikle “kaka” kısmını inanılmaz travmatik atlattı (halen yaşıyoruz aslında). 3 – 4 saati bulan “annecim beni kurtar, çok acıyor” yakarmalarından sonra yapabiliyorduk ve ter içinde kalmış şekilde bu süreç ilerliyordu. Bu arada kekemelik başladı. Araya taşınma hikayelerimiz de girdi.
Birkaç ay sonra kreşe başladı ve alıştı. Kekemelik birden geçti ve atlattığımızı düşündük. Ancak anneme karşı aşırı bir güvensizlik oluştu Kerem’de. Çünkü ben işe başladım, Kerem’e annem bakmaya başaldı. Onunla yalnızken hiç kucağından inmiyormuş.
Kekemeliğin bittiği günlerde, annemle evde yalnızken, annem dış kapıyı açmış çöp dökmek için. Kerem de acaba gidiyor mu korkusuyla yine kekelemeye başladı ve bu sefer nefes problemi de oluştu. (Cümlenin sonunda nefesi yetmiyor.)
Oyuncaklarını konuştururken, kendi kendine oynarken ve anlatırken hiç kekelemiyor. Okulda öğretmeni çok nadir kekelediğini söylüyor. Ancak bizimleyken had safhada. Geçen hafta sonu çok fazlayken, haftabaşı yine azaldı ama tamamen bitmiş değil.
Geçen ay konuşma terapistine gittiğinde de (1 seans) hiç kekelememiş ve bir daha götürmedik.
Önerilerinizi merakla bekliyorum.