Sakin ol sevgili anne…
Uyuyamıyorsun, yiyemiyorsun hatta bazen üstünü değiştiremiyorsun.
Yorgunsun.
Arkadaşlarını, kim bilir belki de işini özledin.
Kocan var mı yok mu, farkında değilsin. Yanındaysa yardım etmiyordur, dışarıdaysa belki de evdeki işten kaçıyordur. (Tam tersi de olabilir tabii. 🙂 )
Bebeğin diş çıkarıyor. Ağlıyor. Yemiyor.
Yürümeye başladıysa, oturmuyor. Gece bile yürümek için uyanıyor.
Kusuyor.
Emmiyor.
Yemek seçiyor.
Birine bırakınca ağlıyor.
Okula alışamıyor…
ve daha fazlası…
Bunlar işin sadece o dönem “zor” gelen yanları. Ama biliyorsun değil mi zor olan bu değil. Sağlık olduktan sonra emin ol her anne yukarıdakilerin en az 2-3 tanesini yaşıyordur.
Kavga etmeyen karı koca var mı sanıyorsun?
Evden, işten ya da herhangi baka bir şeyden bunalmayan kadın var mı sanıyorsun?
Tek ağlayan, sonra da yorgun olduğunu söylediğin için vicdan azabı çeken sen değilsin. Yorgun olman senin içinde bulunduğun durumdan şikayet ettiğini göstermiyor ki… Yorgunsun, o kadar!
Herkes bunu yaşıyor.
Ah bir de “teyzeler, senden önce doğuranlar” ne de çok konuşuyor değil mi? Her söylenende kendini dünyanın en kötü annesi hissediyor, yetersizlik duygusuna mı kapılıyorsun. Aman sakın! Duyma. Duyarsan etkilenme! İyisin sen, emin ol harikasın.
Ne söylemek istiyorum biliyor musun? Yedi yemedi, kustu kusmadı, kum döktü, ağladı, okula alışamadı, biberon almadı derkeeeennnnn işte şimdi okuldan gelip oyun kuruyor, hatta ve hatta “babam oynasın benimle” diye sana posta da koyuyor. Sen de öyle dalıp gidiyorsun işte geçen zamanı düşünerek.
Bir zamanlar yemek konusunda çok dert edinmişim. Pişmanım. Şimdi de “çok yeme” diyorum. Pişmanım, o anları ağlayarak geçirmişim, “büyüyecek nasıl olsa” diye düşünmemişim.
Bu yüzden. Ben ettim, sen etme olur mu?
Yalnız da değilsin.
İlk de değilsin, son da.
Kimsenin hayatı sosyal medyadaki gibi dört dörtlük değil. Kanma sakın gördüklerine, en yakınlarına bile.
Bence, ne olursa olsun bebeğinle olmanın tadını çıkar. Tabii ki sana zor gelen zamanlar olacak, onlar iyilerin milyarda biri değil mi? Biliyorsun değil mi hepsini unutacağını…
Bu da nereden çıktı diyorsan, akşam çok duygulandım. Harf çalışmaları, okul, seçmeli dersler derken büyümüş işte. Sanki daha dündü ilk dişini çıkardığı gün. Şimdi 7 tanesi gitti bile.
İyi ki varlar, hep da çok sağlıklı olsunlar. Kimi zaman günlük hayatın koşturmasında küçük şeyleri dert etsek de, Hepimizin en büyük isteği bu değil mi?
Pek sevmem”sen”li konuşmayı. İçimden geldi yazdım.
Söz ver hadi. Yok kendini üzmek…
HARİKASINIZ
Tam da ihtiyacım olan şeyleri söylemişsiniz biri 18 diğeri 1,5 aylık iki bebeğim var ve tek başıma onlara yetmeye çalışıyorum ama başaramıyorum kendimi yetersiz eksik hissediyorum. neti açar açmaz yazınız çıktı karşıma ihtiyacım olan duymak istediğim şeyleri söylemişsiniz resmen beni rahatlattınız teşekkür ederim
Teşekkür ederim
Kızım 5 yasinda.pismanliklarimda çokkk
Keşkelerimdee..
Evet şuan tek şükretmem gereken sağlıkli olduğu..
Ve keşke zaman bu kadar hızlı geçmese…
Teşekkürler
Tamda yaşadıklarımı yazdınız bazen hissettiğim güçsüzlüğüm kendimi yediğim vicdanım başa çıkmaya çalıştığım anda çıktı karşıma yazınız. Yalnız olmadığını bilmek güzel:)) teşekkürler
Ilk kez bir anne blogunda bulunup bir yazı okuyorum. Ig hesabiniz sayesinde geldim buraya. 5 aylik olmak uzere bebeğim. Cok agir gecti ilk zamanlar.. hala cok zor olabiliyor. Aglama krizleri birakmiyor yakami..
ama ne iyi geldi şu yazı. Cok teşekkurler 🙂
Bu günlerde böyle bir yazı bana da iyi geldi 50 günlük bebeğim ve 5 yaşında oğlum var.Kardeşini çok istemesine rağmen oğlumun kıskançlıklarıyla başetmeye çalışıyorum…Geçecek biliyorum ama …