Bir ev hikayesi

Annem bana küçük sürprizler yapardı hep. Okuldan döndüğümde ya yeni bir kalem, ya bir silgi, ya minik bir oyuncak beklerdi beni.

Pahalı olmayan ama manevi değeri paha biçilemez hediyeler… Ben de Irmak’a yapıyorum. Sticker çok sevdiği için, alıyorum sürekli. 1 TL, 2 TL… Bazen bir oyuncak alıyorum, bazen minicik odasının şeklini değiştiriyorum, duvarlarını süslüyorum.

Ne zamandır Sylvanian Families Tavşan Evi ile çok oynuyordu. Ev 2 yaşında doğum gününde hediye gelmişti. Her bir parçasını özenle saklıyorduk. Demek oynama yaşı şimdiymiş… Bu eve ufak ufak eklemeler yapıyordum. Daha sonra Arkın’la dedik ki, hadi ona büyük bir ev yapalım. Daha doğrusu ben “Sevgili mühendis, hadi göster kendini” dedim. Almak da bir çözümdü ancak piyasadakiler çok pahalı. Ve el emeği bir oyuncağın değerini taşıyamaz en pahalı, en iyi oyuncak bile. Bu nedenle de kendimiz yapmaya giriştik. Doya doya oynasın. Bizim 72 metrekare evimiz için fazla büyük oldu, ancak salonda baş köşede tutmaya niyetliyim.

Bauhaus’tan çıtalar aldık. Bir kırtasiyeden de mukavva. Bunlar toplam 150 TL tuttu. Eve geldik, çakmaya başladık. Epey yol aldık ancak sallanıyordu. Tahmin ettiğimiz gibi sağlam olmadı. Arkın iş yerine götürüp destek almaya karar verdi. Pazartesi gitti işyerine, Perşembe geldi eve. Ben bu arada dayanamadım, ev için birkaç aksesuar daha aldım. Hem Sylvanies Families ve Miniş takımları, hem Barbie takımlarından kalanlar, hem mini Hello Kitty takımları, diğer oyuncakların parçaları… Hepsini birleştirdik. Kutudan bir masa ve koltuk bile yaptık ve Irmak’la el işi kağıdıyla süsledik. “Hadi eve aksesuar yapalım” dediğinde, ilk halı yapmak istemesine çok güldüm. Halı sevmeyen biri olarak bizim evde kili denebilecek iki küçük parça var. Onların aynısını yaptı özenle. Ve dün akşam ev gelince de yerleştirmeye başladı.

Ben tabii dayanamadım, gittim kırtasiyeye, kap kağıtları ve renkli şeritler aldım. Evi kaplamak için. Annem de yanımdaydı. O, yapışkanlı kağıt alalım dedi ancak kap kağıdını değiştirmek daha kolay olur diye anne sözü dinlemedim. Hatta annem duvar kağıdı kaplatalım bile dedi. 🙂 Ben deli, annem benden deli… Aldık kap kağıtlarını, geldik eve. Onlar da yaklaşık 50 TL tuttu.  Başladık kaplamaya. Tam o sırada kargo da gelince çok sevindim. (Bana ne oluyorsa!!!) Gelince kendisi değiştirecek biliyorum fakat ben şimdi kafama göre yerleştirdim evi. Şu an belim tutuk, boynum fena ama değdi. Tabii ki de potluklar oldu, bazı yerler düzgün değil fakat bence böylesi daha güzel. Kusursuz olmamalı hiçbir şey.

Zaten Irmak’la epey oyun oynuyorum, artık ipin ucu kaçacak sanırım. Hatta o başka şey oynamak isterse, evle oynayalım diye diretebilirim bile. Kendimle ilgili şüphelerim var…

Evde çok kişinin emeği var. Irmak, Arkın, Arkın’ın iş arkadaşı, ben, annem, arkadaşımın çocukları…

Merak edenler için ölçüleri: En tepe noktası: 135 cm. Derinlik 50 cm. Eni de 90 cm. Ne boy çivi kullandı, işte onu henüz soramadım.

Ve yapım aşaması fotoğraflarına geçmeden önce şunu tekrarlamak istiyorum: Hiçbir şey el emeği bir oyuncağın yerini tutamaz benim gönlümde. Umarım Irmak severek oynar, umarım büyüdüğünde anlatacak güzel bir hikayesi olur…

Bir “ve” daha… Ben kadar dağınıklığa karışmayan kadının çocuğu oynarken beni mutfağa sokmuyor eşyalar dağılacak diye. Gören de sanacak ki bir topluyum, bir toplu…

Bu ev salondan çıkacağı zaman Irmak’ın minnacık odasına nasıl sığacak, işte onu bilemiyorum. Size de tavsiye ederim. Hem birlikte harika zaman geçiyorsunuz bir şeyler üretirken, hem de muhteşem bir anı… El emeği, var mı daha kıymetlisi?