Bu aralar Irmak Hanımcım büyüdü. Yani ona bakınca gerçekten küçücük bir çocuk değil, bir çocuk görüyorum artık. Kurduğu cümlelere inanamıyorum. Keza tepkilerine de…
En büyük rakibi benim. Ben ne giyersem, o da aynısını istiyor. Sürekli “ben senden daha güzel oldum” diyor. Evet bu yaşta normal ama bazen o kadar zorluyor ki bu durum bizi. Benim kıyafetlerimin nende çok olduğunu sorguluyor. Oturdum anlattım. “Çünkü ben büyümüyorum. Hep aynı kıyafetler kalıyor dolapta. Ama sen büyüyorsun bu nedenle de çok şey almıyoruz. Büyüdükçe ihtiyacın olanları alıyoruz. Benim yaşıma geldiğinde senin de çok kıyafetin olacak…” gibi. İkna oldu ama arada laf sokmadan da duramıyor. J Bu arada benim gerçekten çok kıyafetim yok. Taşınırken çok eledim ve almıyorum da…
Bir de bana yardım etmeye pek meraklı. Ben yatağı toplarken ucundan tutuyor. Sofra hazırlarken “Bana yardım eder misin” deyince tık yok. Eğer “bana sofra hazırlarken destek olmaya ne dersin” dediğimde ise fırlıyor. Misafir bardakları onun ulaşabileceği yerde. Açıyor dolabı, renk renk bardakları seçiyor. Benim tezgaha hazırladıklarımı sofraya taşıyor. Sofrayı toplarken de aynı şekilde. Ancak eğer “vay vay vay benim kızım büyümüş de neler yapıyor” demezsem bozuluyor.
Bu bozulmanın nedenini gittiğim Flow Ebeveynlik Koçluğu eğitiminden sonra daha iyi anladım. Mizacını öğrendim kızımın. Siz de merak ediyorsanız bilgilere buradan ulaşabilirsiniz. Irmak sürekli takdir bekleyen bir çocuk. Bir resim yaptığında da “seninle gurur duyuyorum” diyorum, bütün gün çok uslu durduğunda da. Bir yandan büyüdüğünde böyle bir şeyle karşılaşmayacağını biliyorum, ancak şu an benim yaptığım gelişimine destek olmak, onu hazırlamak. İleride de kendisini anlayacak insanlarla karşılaşmasını umuyorum…
Arada kendimi tutamayıp hayatın zorluklarından da bahsediyorum tabii. Ayrıca herkesin farklı bir hayatı olduğunu, kimseyi dış görünüşünden dolayı yargılamaması gerektiğini. Bir kulağından girip diğerinden çıkmadığını umuyorum tüm bu anlattıklarımın.
Kendimi sorgulamam ise tüm şiddetiyle devam ediyor. Neden bilmiyorum ama her yanlış davranışı için kendimde arıyorum hatayı. Yaptığımın doğru olmadığının farkındayım fakat bu huyumdan vazgeçemiyorum. Ve inanın bu çok yıpratıcı. İş hayatımda, özel hayatımda kendinden emin olan ben, konu anneliğe gelince hep bir şüphe duyuyorum yaptıklarımdan.
Siz de öyle misiniz?
Kızım okula basladi 4.5 yaşında okulda agliyormus :(( ogretmeni her istedigini yapiyor olmalisiniz biraz hayir demelisiniz dedi…yikildim.gunlerce kendimi sorguladim anneligimi sorguladim acaba ne hata yapiyorum diye..hatta tuttum ogretmenine siz benim anneligimi sorgulayamazsiniz bile dedim…Hayır her istedigini yapmıyorum. Ama yapılabilecek olanlara da hayir demiyorum…surekli yeterli bi anne olmadimi dusunuyor ve sürekli kendimi sorguluyorum ve evet cok yorucu. ..