Bir mühendisle evli olmak Vol2

Birazdan okuyacağınız yazıdaki “ben” o zamanki ÖYS’de Türkçe Matematik’i tercih etmiş bir iletişimci. “O” ise Fen mezunu bir mühendis… Ve aşağıdakilerin hiçbiri bir şikayet değil. Mutsuz olduğumuz anlamına da gelmiyor. Hatta iki zıt karakterin evliliğinin daha eğlenceli olduğunun göstergesi bile olabilir. “Zıt kutuplar birbirini çeker”in bir örneği olabiliriz. Neticede 20 yıldır tanıyoruz birbirimizi. (Hayr, 20 yıldır beraber değiliz, sadece 20 yıldır tanışıyoruz.)

Birimizin sadece kalbini diğerinin ise sadece mantığı dinlemesi dengeliyor bizi belki de. Yalnız geçen ay Astrolog Dinçer Güner’le karşılaşmış, sormuştum “İkizler burcu bir anne, Kova burcu bir babanın Balık burcu kızı olarak Irmak zorlanacak mı” diye. Tek yorumu “Ah yazık, hiçbir zaman onu anlamayacaksınız” olmuştu. Gerçekten anlamayacak mıyız, çok merak ediyorum. Birbirine 3 benzemez, aynı evde yaşayıp gidiyoruz farklı tellerden çalarak 🙂

 Ben diyorum “gidelim bu ülkeden, ikimizin de yabancı dili var, çocuğun geleceğini garanti altına alırız”, o “semt bile değiştirmem” diyor.

Ben diyorum “eve yakın okula gitsin ilk 4 sene, sonra o çok istediğimiz yere veririz”, o diyor “ama temeli de çok önemli.”

Ben diyorum “acaba kardeş olayına sıcak baksak mı?”, o diyor “asla, biliyorsun daha 18 yaşındayken de tek çocuk istiyordum.”

Ben son dakika programı yapıyorum, o önceden planlamadığı bir şeye asla evet demiyor.

Ben sürekli evin şeklini değiştiriyorum, o her seferinde kızıyor.

Ben sosyal medyayı çok seviyor hatta orada iş yapıyorum, o ise haftada bir bakıyor hesabına…

Ben taksitle alışveriş yapıyorum, o tek çekim.

Ben akşam ne pişireceğime son dakika karar veriyorum, o sabah evden çıkarken akşam ne yiyeceğini bilmek istiyor.

Ben “hadi iş kuralım” diyorum, o önümüzdeki 20 yılın kalkınma planını görmeden adım atmıyor.

Ben benzin bitmek üzereyken dolduruyorum, o gösterge çizgisi indiği anda.

Ben çocukla koşmayı, atlamayı, zıplamayı seviyorum, o sakin oyunları…

Ben yanımda nakit para yokken sokağa çıkmıyorum, o kredi kartıyla yaşıyor. (Sonra da ekmek almak için benden camdan aşağı para atmamı istiyor.)

Ben çok duygusalım, karar verirken sadece kalbimin sesini dinliyorum, o mantık çerçevesinde hareket ediyor.

Ben başarısız olduğum zaman vazgeçiyorum, o “önümüze bakalım” deyip devam ediyor.

Ben evde ne bitmiş, ne zaman bitmiş bilmezken, o bütün eksikleri sayabiliyor.

Irmak’tan önceki düşükle sonuçlanan hamileliğimde ben perişan olmuştum, o “ne güzel bak hamile kalabiliyorsun” demişti.

Ben duygularımı anında belli ediyorum, bütün ruh halim yüz ifademe yansıyor, o ise hiçbir şey çaktırmıyor. (Ama buna rağmen kağıt oyunlarında blöf konusunda daha başarılıyım)

Ben bir şeye karar verdiğim anda harekete geçmek istiyorum, o ise doğru anı bekliyor…

Ben biriyle tanıştığım an 100 puan veriyorum, o nötr başlıyor.

Ben bir hatayı yapmadan yanlış olduğunu anlamıyorum, o ise yanlış olduğunu duyduğu an vazgeçiyor.

Yalnız yazarken fark ettim, keşke ben de mühendis olsaymışım 🙂