Bu kadar zor mu yardım etmek?

Eskiden, anne olmadan çoook önce bile parkta, restoranda, pusetinde ağlayan bir çocuk gördüğümde, anneye yardım teklif ettiğim, puseti tuttuğum, annenin bebeğiyle ilgilendiği de olmuştur. İnsan anlıyor karşıdakinin yardıma ihtiyacı olup olmadığını.

Geçen gün, sokakta pusetinde ağlayan bir bebek vardı. Belli ki orada oturmak istemiyor. Annenin eli kolu dolu, bebeğini kucağına almaya çalışıyor. Ama karşıdan karşıya da geçmesi gerek. Ve inanılır gibi değil, ama çevredeki kimse yardım teklif etmedi. Arabaya park edecek yer aradım. Gidecektim yanına da neyse ki biri çıktı yardım eden…

Benim başıma gelmedi mi hiç? Öyle çok geldi ki vakti zamanında… Irmak kustu, tanıdığımız birileri gördü, arkalarını dönüp gittiler. Pusetle kaldırımı aşmaya çalıştım, bir kişi bile yardım teklif etmedi. Bebekken, kucağımda onla yürürken çantam açıldı içindekiler boşaldı, yine bir kişi bakmadı. Ya şimdi?

Görüyor. Arabaya çocuk bindiriyorum. Alt tarafı koltuğuna oturtup kemerini takacağım. Ki gerçekten inanılmaz hızlı hareket ediyorum. Hatta Irmak bana “Vahşi Batı’nın en hızlı annesi” diyor. Ona rağmen arkada korna kıyamet.  Ya da arabada uyuyan çocuğu görmesine rağmen, bir adam kendisi haksız olduğu halde inip üzerime yürüdü. Çocuktaki korkuyu siz tahmin edin. Sen pusetle giderken arkadan itenler, çocuğun elinden tutmuş yürürken sigarasını çocuğa değdire değdire gezenler…

Bu mu bizim insanlığımız?

Bu mu bizim birbirimize saygımız?

Biz ancak eleştirelim değil mi?

5 yaşında pusetle gezeni eleştirelim, sucuk-tavuk yiyene söylenelim, “amma çok oyuncak almışsın da şımartmışsın” diyelim, başkasının anneliğine kusur bulalım, ne kadar çok televizyon izlettiğiyle ilgili konuşalım.

Sanırım en iyi yaptığımız şey bu!