Evde kimin sesi yükseliyor?

Okuyorum, okuyorum, okuyorum. Bir konuda ne okursam okuyayım, işte onu uygulayamıyorum. “Çocuğun yanında tartışmayın” diyor uzmanlar. İlk 3 sene çok dikkatliydik bu konuda. Ancak sonra ipin ucu kaçtı. Gayet tartışıyoruz. Eskisinden tek farkı, uzatmıyoruz. Gerekirse telefondan mesaj ile devam ediyoruz. Küs kalmıyoruz. Tartışmayı hemen sonlandırıp, barıştık mesajı da veriyoruz. Ancak görüyor işte. Tartışırken görüyor.

Buna hem üzülüyorum hem de “Bizimkiler de tartışırdı. Ne olacak ki” diyorum. Bizim evde sesi yükselen taraf benim. Arkın, sakin sakin öyle bir laf ediyor ki, beynime sıçrayan kan, ses tonumla oynuyor. Bağıran, bağırmasa da sesi yükselen taraf ben oluyorum. Dışarıdan bakınca “kadın sinirli, anne kızıyor” oluyor. Oysa durum öyle değil. Bir de huyum kurusun, aniden sinirlenip sonra aynı hızda sakinleşebiliyorum. Geçenlerde nasıl isyan ettiysem, Arkın’a “bir gün karşıma alıp anlatacağım Irmak’a senin bir cümleyle bana neler yaptığını” dedim. Böyle söylediğime bakmayın tabii, bunu asla  yapmam. Ne olursa olsun, asla ve asla babasıyla ilgili hiçbir zaman olumsuz konuşmayacağım.

İşte böyle günlerde vicdanımın sesi de bana bağırıyor: “Ne yaptın kadın? Niye sesinin tonunu ayarlayamadın? Çocuk üzülecek şimdi…” İçimden diğer bir ses de “Sen de insansın. Senin de sınırın var. Her şeyi dört dörtlük yapamazsın. Sakin ol, kendini yıpratma. Hem tartışmadan evlilik mi olurmuş” diyor. Bu sefer onlar başlıyorlar tartışmaya.

Bunu yazdım ama, sürekli tartışmıyoruz tabii ki. Eve hakim olan herhangi bir daimi huzursuzluk da yok. Ayrıca tartışmanın hemen ardından sohbet ederken de görüyor. Bazen de anlatıyorum: “Hani senin de arkadaşınla anlaşamadığın zamanlar oluyor. Bu da onun gibi. Baban ve ben bazen farklı düşünüyoruz. Orta yolu bulamadığımız zaman da tartışabiliyoruz. Kimi zaman da birimizin yaptığı diğerine çok yanlış geliyor ve bu nedenle anlaşamıyoruz. Herkes tepkisini farklı gösteriyor.” diyorum. Eğer onu rahatsız ettiysek üzgün olduğumuzu da söylüyorum.

“Madem böyle yapıyorsun, tartışmayın o zaman” diyor musunuz? Eğer diyorsanız, söyleyin bana. Siz hiç mi tartışmıyorsunuz?

Not: Yine sesli düşündüm. Durduk yere nereden aklıma geldiyse kendi kendimi üzdüm. Aferin bana. Kırk yılda bir olan tartışma meselesi yüzünden soktum yine mideme krampları!