Söylüyorum: Hayır
Uzman değilim, sadece anneyim. Ama fazla oyuncak şımartır lafından nefret ediyorum. Daha doğrusu genellemelerden.
Çünkü… Bugün psikolog randevum vardı. Oturduk konuştuk. Ben yine cır cır anlattım birçok şeyi. Hatta özellikle Irmak’ın doğum gününden sonra gündeme gelen oyuncak meselesini de sordum. Her gittiğimde mutlaka anneliğimle ilgili de konuşuyoruz. “Bu çocuktan çocuğa değişir. Hatta ebeveynden ebeveyne de” cevabını aldım.
Önemli olan oynamak. Nasıl oynamamız gerektiğiyle ilgili yazmıştım burada. Çocuk her oyuncakçıda yerlere yapışıyor, ama bir daha suratına bakmıyorsa tamam. Ama biz alıyoruz evet, hakkını vererek de oynuyoruz. Tavşan ailesi mesela. Oynuyoruz da oynuyoruz… Kutu oyunları da keza öyle. Daha alıp da oynamadığımız bir şey yok.
Bazen yorumlar geliyor, “Çok paranız var herhalde. Alacağınıza kendiniz yapın, kaliteli zaman geçirin” diye. Birincisi yeteneğim yok, yapamıyorum. İkincisi, çok para kavramı neye göre, kime göre? Kime göre çok, kime göre az? Bu hesabı bir ben bilemiyorum herhalde! Kıyafete çok fazla para harcamayan bir insanım. Irmak’ın küçük bir dolabı var. Az da giysisi. Hatta arkadaşlarımızla birbirimize veririz. Küçülenler el değiştirir. Bunu geçtim, başka şeylerden kısar oyuncağı alırım. Çünkü yukarıda da yazdığım gibi oynuyoruz. Para biriktiriyoruz, gidip alıyoruz. Oynarken öğreniyor, oynarken kendini ifade ediyor. Sadece o değil, hep beraber eğleniyoruz. Üçüncüsü, zaten fazlasıyla kaliteli zaman geçiriyoruz.
İşin aslı, sadece sosyal medyadan değil çevremden de gelen “çok oyuncak alıyorsun şımarmasın” yorumlarından sıkılıyorum sanırım. Bu yüzden sordum bugün psikoloğuma. “Her çocuk farklıdır, bu şekilde genelleme yapılması doğru değil. Önemli olan alındıktan sonra ne olduğu”dur dedi. Hemen oturup yazasım geldi.
“Hadi gidin oyuncak alın” demiyorum, “çok oyuncak iyidir, doğrusu budur”, “aman para harcayın” demiyorum, bana gelen yorumlar nedeniyle sorduğum sorunun cevabını yazdım sadece. O kadar. “Yanlış yönlendirmeyin” yorumları gelmesin diye bu açıklamayı da eklemek istedim. Herkesin bütçesi farklı, herkesin harcama şekli farklı. Derdim, olaya dışarıdan bakıp yorumlamak…
Ah bu arada, fazla dediysem o kadar da değil! Yine aynı şey: Kime göre, neye göre? Bana göre, gayet normal. Her çıktığımızda almıyoruz tabii ki. Belli günleri, belli limitleri var… Hem zaten ailem, arkadaşlarımdan gelen hediyeler de var. Yani hep ben almıyorum ki… Almam ki… Benim de yaşıtlarıma göre fazla oyuncağım vardı. Şımarık olduğumu da hiç ama hiç sanmıyorum. Aynı şekilde annemle para biriktirir, alırdık!
Hani yorumlara kapatacaktım ya kulaklarımı, olmadı, kapatamadım yine… Ama siz beni anladınız, biliyorum. 🙂
O zaman ben de aynı gòrüşte bi eğitimci olarak size katıldığımı belirteyim… iki gün önce büyük bir oyuncakcıya girdik ve öncesinde kızıma ‘bu sefer oyuncak almayacağız’ dedim
-tamam anne dedi
3 katlı mağazayı gezdik ve hıçbısey istemedi…
Şunu anladım BEN ÇOCUĞUMUN GÖZÜNÜ DOYURMUŞUM…
bana ‘cok oyuncak alıyorsun’ diyenler sürüyererek cıkartıyor tüm avm lerden çocuklarını
Sevgilerr…
Oyuncak alıyorum ve oynuyoruz
Kesinlikle katiliyorum. Cocuk bilincsizce cok oyuncak oatedigi zamnlarsa da olsun diye istedigi zamanlarda herbiri birbirinden farkli ve oyun kurulabilecek oyuncaklar secmeaine yardimci olarak bende aldim hatta yetmedigi yerde babaanne dede amca anneanne dedeyede basvurduk aldik suan 3 bucuk yasinda oyuncakciyi geziyoruZ ve bundan bende var bundan bende var yada bu cok pahali paramiz olunca alicaz diyor ve eve hic bisi almadqn geliyoruz yani doydu. Simdi elindekileri farkli alanlarda degerlendirip oynuyor benim oglumda
Ben de eğitimci bir anne olarak böyle düşünüyorum. Ebeveynlerim de eğitimci. Çocukken bir oda tavana kadar oyuncak yığılıydı ve gerçekten çok da kaliteli vakit geçirirdik oyuncaklarla ailece. Bence çocuktan çocuğa değişmesinin nedeni de ebeveynlerin tutumları. Deniz 3 yaşında ve oyuncakçıda alalım mı diye sorduğumda genellikle istemiyorum cevabını alıyorum. Hiç de aç gözlü ve şıpsevdi değil. Hepsiyle de oynuyoruz.