Gitmek…

Bu aralar bana bir “gitme” isteği geldi. Kızımı da alıp gitmek… Temelli değil. Bir süreliğine… Nedenini yazsam, çooook uzun sürer.

Kayınbiraderim Amerika’da yaşıyor, 3 yeğenimiz var. Her yıl geliyorlar. 2016 yazında gelemeyecekler. Bir cesaret “biz gelelim” dedim. Kendim de inanamıyorum ama dedim gerçekten. Onlarla olmak öyle keyifli ki… Henüz bilet almadım. Ama pasaport hazırlıklarına başladım. Hani o hazır olsun, benim vizem zaten var, Irmak’ınki de hazır olsun, her an gidebilelim istedim.

Geçen yaza kadar uçağı çok sevmeyen ben (En son 2009’da Amerika’dan döndüğümden bu yana binmemiştim Eylül’de Antalya’ya gidene kadar. Şimdi fena açılacağım sanırım.), Irmak’la yalnız 11 saat uçma planları yapıyorum.

Gitmek istiyorum, çünkü kuzenleriyle zaman geçirsin istiyorum. Yeni ülke, yeni kültür görsün istiyorum. Orada dolaşmamıza gerek yok. 20 gün, bir ay dördü birlikte olsun yeter. Gitmek istiyorum çünkü ben de eltimi çok seviyorum. Hep beraber güzel zaman geçireceğimize eminim.

Mayıs ayında Türk Hava Yolları’nın Atlanta seferleri başlayacak. Geçen gidişimizde olduğu gibi aktarmayla uğraşmayacağız. Seferler yeni olduğu için biletler erken alınca daha uygun. Arkın’la oturduk konuştuk. Yaz tatili için ayrılan bütçeyi, bilete verebiliriz. Alışveriş de yapmayı sevmediğim için harcamam da, maddi boyutunu geçtim, bu cesaret gider diye de korkmuyor değilim.

Irmak’la baş başa tatil çok zevkli. Bütün yaz yalnızdık neredeyse, harika bir yol arkadaşı. Ona kalsa yarın binelim uçağa gidelim. Çocuk cesaretine hastayım. Kıskanıyorum bazen. Bir de tabii ön göremiyor o kadar uzun yolculuğu. 🙂

Aklımda deli sorular var. Annemlerden 1 ay bu kadar uzakta olmak, Arkın’dan uzak olmak, olası bir hastalık durumu… 2009’da Amerika’dan döndükten sonra ikizlere hamile olduğumu öğrenmiş, 10 gün sonra da düşük yapmıştım. Bu duygulardan kurtulmaya çalışıyorum. İşte psikoloğa gitmek de burada ilaç gibi geliyor. Hayatta her şeyi kontrol edemeyeceğimi bilmek…

Bir yandan da şimdi 6 ay sonrası için bilet almak düşündürüyor beni. Irmak’ın doğumuna bir iki ay kala, Arkın U2 konseri için bilet almıştı. “Kız 6 aylık olacak, sağarsın sütü gideriz” demişti. Bana çok garip gelmişti doğmamış çocuk için yapılan plan. Nitekim gitmiştik o akşam. Ama ikimizin de aklı evdeydi, çünkü bizim cimcirik biberon almıyordu. Emzirmiş çıkmıştım. Konserin yarısında da çıkıp eve dönmüştük. Aslında bana kalsa hiç gitmezdim de, Arkın’ı kıramadım. Fakat şimdi durum farklı, indirimden yararlanmak için acele davranıp almam lazım biletleri. Çok fark çıkabilir tarih yaklaştıkça.

Öyle işte. Bu aralar bir cesaret geldi bana. İlk neden tabii ki de hep beraber olmamız… Çocuklara göre yaşayacak olmamız. Onların mutluluğu… Bizim eğlenecek olmamız… En yakın arkadaşım orada yaşıyor, onu ve ailesini görmek. Tüm sevdiklerimle birlikte zaman geçirmek… Yıllarca gidemedim arkadaşımın yanına, yaşamadığı ülke kalmadı çocuğun. Şimdi şeytanın bacağını kıralım istiyorum. Ben doğum yaptıktan 3 gün sonra gelmişti bizi görmeye. Gidemedim kızının doğumuna. İçimde kaldı.

Kısa süre içinde karar vermem lazım. Ona göre bilet almalıyım. Açıyorum havayollarının sayfasını, tarihleri işaretliyorum, devamını getiremiyorum. Bunun da nedenini biliyorum. Arkın “hadi” dese yapacağım. Ancak sürekli “Ya xx olursa?” sorularıyla çıkıyor karşıma. Hani hem özgür hem değilim gibi… Garip… Konu açıldığı zaman beklediğim tepkiyi vermemesi, kızdırıyor beni.  Her zamanki gibi sessiz kalıyor. Ancak artık benim tahammülüm yok buna.

Bakalım ne yapacağım? Ama ilk adımı attım. Pasaport için gerekli belgeleri tamamlamaya başladık. Harcı yatırdım, fotoğrafları çektirdik. 31’inde randevumuz var. Benim pasaport değişecek, Irmak’a da pasaport çıkacak. (Şu fotoğraflarda dişlerin görünmeyecek olması fena, çok uğraştırdım fotoğrafçıyı.) Her bir adımı tamamladıkça, biraz daha yaklaşıyorum hedefe. Bunu da kızım için olduğu kadar kendim için de yapacağım. Bir hedef koydum. Bunun için para biriktirdim. Kendimi hazırladım. Gerçekleştirmek için de elimden geleni yapacağım. Tabii ki de aklıma kötü senaryolar gelmiyor değil, onları da psikoloğumun bana öğrettiği yöntemle kovuyorum. “Şu an bununla mücadele edemeyeceğim” diyerek çıkarıyorum aklımdan.

Yapabilirim. Yapabiliriz. Neden olmasın?

38 olacağım. Şu yaşıma kadar gördüğüm, istersek her şeyi başaracak olmamız. Hayatta hiçbir şeyi kolay elde etmedim. İş için çok mücadele verdim, 7-24 çalıştım, istediğim seviyeye geldim. Arkın’la çok ayrıldık, barıştık, yıllar sonra yeniden başladık. Film gibiydi ilişkimiz… Çocuk sahibi olmak için mücadele verdim, hamile kaldım, düşük yaptım, sonra yeniden hamile kaldım… Şimdiki işi oturtmak için çok uğraştım, oldu gibi. Hiçbir şey tepsiyle sunulmadı önüme. Kendim isteyip başarınca daha kıymetli. Bilet parasını kuruşu kuruşuna kendim biriktirdim. Benim için işin en güzel yanı da bu. “Kendim başarmak…” İşte şimdi hem korkumu hem başka şeyleri kenara bırakıp gidecek olmak, benim için çok değerli. Bunu yapmalıyım… O biletleri almalıyım… Kaybolan enerjimi toparlamalıyım… Pozitif düşünmek için elimden gelen her şeyi yapmalıyım…

Şimdi bana bu yazıdan sonra “İnsanlar neyle uğraşıyor, sen neyin derdindesin” demesin kimse. Tanıyanlar, bilir beni. Neyin ne kadar farkında olduğumu… Buradaki asıl mesele, bir hedef. Hedef koymak ve başarmak… Kendin yapmak… Endişelerinle yüzleşmek… İşte, kendi kendime konuştum yine…