Annem bana “devirme gözlerini” derdi. Hoş hâlâ diyor gerçi…
Şimdi ben Irmak’a söylüyorum “açma öyle gözlerini” diye. Kızdığımız zaman önce gözler büyüyor bizim evde! Yani neymiş, annelere öyle yapılmazmış. Sonra aynısı sana yapılırmış.
Hayır, bir şey değil, gülesim geliyor o öyle yaptıkça. Çaktırmadan gülüyorum tabii…
Yıl 1999, 21 yaşındayım. Sabah Gazetesi’nin Bayan Sabah ekinde köşe yazıyorum. Sunulan fırsata bakar mısınız? (Gerçi herkese sunulmuyordu, kendimi de ezmeyeyim şimdi burada…) Aylarca...
Eğitime bakış açımı, verdiğim önemi hepinizi biliyorsunuz. Çok eskiden beri takip edenler, blogumu okuyanlar beraber büyüttük çocukları. Birbirimizin deneyimlerinden faydalandık. Şu bir gerçek ki...
Bu o kadar soruluyor ki, ben de böyle yazarak anlatmak istedim. Zaman ayırıp okursanız çok sevinirim. Benim için değil, çocuğunuz – çocuklarınız için. Yine...
Komik yazmaya alışkınım , böylesine değil… Ben yazarken gülerdim, siz okurken. Yeniden eskisi gibi olacak. Ama şimdilik içimden de başkası gelmiyor. Az önce koltukta...
çok tatlısınız anne-kız 🙂