Bazen zorlanıyorum. Çok zorlanıyorum. Sürekli bir vicdan muhasebesi.
Onun için daha iyi ne yapabilirim, acaba bazı kararlarım yanlış mı oldu, arada kızdığımda ileride çok etkilenir mi, hayatını etkiler mi, mutsuz insan mı olur, bu kadar çok zaman geçirmek iyi mi, tatminsiz olur mu, yorgunken bazı şeylere tahammül edememem, bazı şeyleri yapamamam onu yaralıyor mu, sınır koyamadım mı, çok mu izin verdim, çok mu karıştım, hata yaptım mı, hata yaptım mı, hata yaptım mı, hata yaptım mı, hata yaptım mı, hata yaptım mı, hata yaptım mı?
Kendimi hiç ama hiç rahat bırakmıyorum. Mesela bir kere bile “aferin bana bak ne güzel zaman geçirdik, bak ne güzel deli gibi yorulsam da her fırsatta alıp bir yere götürüyorum,” diyemiyorum. Daha hiç kendime iyi not vermedim. Acaba doğumdan sonra çalışmayı bırakmasam daha mı rahat olurdu, ona daha iyi şartlar mı sunardım, onun özgüveni daha mı yüksek olurdu? Gibi gibi gibi…
Hele bu aralar kendimden soğudum resmen. Sorgular arttı. Nedeni de yok… Hep kendimdeki yanlışı arıyorum. Hep de bir yanlış buluyorum. Manyak mıyım desem, cevap net. Peki neyim? Neden kendime bu eziyetim? Neden bu anneliği sorgulama hali? Bütün anneler iyidir, kötü anne yoktur. Fakat öyle bir endişe var ki içimde benim yüzümden hayatını etkileyecek şeyler olacak diye.
Kendimi kaptırdım ve her şeyi unuttum mu? Ailemi, kocamı, kendimi ihmal mi ediyorum? Yetişemediğimi hissediyorum çünkü. Yetişmeye çalışırken de hata yaptığımı… Bunu da “iyi bir annesin sen”i duymak için yazmadım. Herkes iyi anne çünkü. Merak ediyorum. Siz de kendinize yükleniyor musunuz bu kadar?
bu bir dönem sanırım aynısını yaşıyorum ara ara çalıştığım içinde kendimi hep sorguluyorum izinli olup günlerce evde kaldığımda da kendimi yetersiz buluyorum ama sonra da bi gaz veriyorum kendime yürü be annelerin kralısın diyorum 😉 insanı ancak kendisi iyi edebilir ben bir tek buna inanıyorum.
11 aylık bir kızım var. Annenin ve kayinvalidemin sağ olmasına rağmen ben de sizin gibi cocuğuma kendim bakmak istedim ve çalıştığım yere geri dönmedim. Daha hastanede ilk gün sütüm gelmiyor çocuğu doyuramiyorum diye ağladım. Daha sonra ben bu çocuğu uyutamiyorum dedim eve geldiğimizde. Sonra gaz çıkartamıyorum, yediremiyorum, sakinleşti demiyorum , vs… Halbuki çocuk iyi hani olmasi gerektigi gibi gidiyor hersey ama nedense ben hep daha iyi olmalı daha iyisini yapmalıyım ben kotu anneyim fikri 11 aydır beynimi kemirmekte. Sanırım pohpohlanmaya ihtiyacımız var. Çünkü hic kimse size ne güzel yedirdin ne güzel baktım deniyor hep aç bu çocuk sütün yetmiyor, insan sevmiyor bu çocuk dışarıya cikarmiyomusun ya da senin yüzünden emeklemiyor gibi saçma şeyler duyuyoruz sürekli. Sanırım bunlar da bizi olumsuz düşünmeye sevk ediyor…lütfen annelerimizi övelim çünkü çok ihtiyacımız var…
Her ne kadar aklımızı kurcalayanları bir kenara bırakamasak da bazen kaçarak beynimizi kandırabiliriz. Ekim zorladı, Eylül sonu zorladı; kendimi arkadaşımın yanında buldum. Bakmayın arkadaş...
Offf cidden bazen kadın olmak yoruyor beni. Keşke Arkın gibi olsam. En ufak bir sorunda 10 sene önceyi hatırlatmaya başladım. Anneme söylüyordum, ben yapıyorum...
Gecenin bir yarısı, zaten zor uykuya dalıyorum; hoooppp “uyan”… Biliyorsunuz, geceleri uyumakla ilgili sıkıntılarım var. Ne kadar yorgun olsam da o gözleri kapatamıyorum. Sürekli...
Yıl 1999, 21 yaşındayım. Sabah Gazetesi’nin Bayan Sabah ekinde köşe yazıyorum. Sunulan fırsata bakar mısınız? (Gerçi herkese sunulmuyordu, kendimi de ezmeyeyim şimdi burada…) Aylarca...
bu bir dönem sanırım aynısını yaşıyorum ara ara çalıştığım içinde kendimi hep sorguluyorum izinli olup günlerce evde kaldığımda da kendimi yetersiz buluyorum ama sonra da bi gaz veriyorum kendime yürü be annelerin kralısın diyorum 😉 insanı ancak kendisi iyi edebilir ben bir tek buna inanıyorum.
11 aylık bir kızım var. Annenin ve kayinvalidemin sağ olmasına rağmen ben de sizin gibi cocuğuma kendim bakmak istedim ve çalıştığım yere geri dönmedim. Daha hastanede ilk gün sütüm gelmiyor çocuğu doyuramiyorum diye ağladım. Daha sonra ben bu çocuğu uyutamiyorum dedim eve geldiğimizde. Sonra gaz çıkartamıyorum, yediremiyorum, sakinleşti demiyorum , vs… Halbuki çocuk iyi hani olmasi gerektigi gibi gidiyor hersey ama nedense ben hep daha iyi olmalı daha iyisini yapmalıyım ben kotu anneyim fikri 11 aydır beynimi kemirmekte. Sanırım pohpohlanmaya ihtiyacımız var. Çünkü hic kimse size ne güzel yedirdin ne güzel baktım deniyor hep aç bu çocuk sütün yetmiyor, insan sevmiyor bu çocuk dışarıya cikarmiyomusun ya da senin yüzünden emeklemiyor gibi saçma şeyler duyuyoruz sürekli. Sanırım bunlar da bizi olumsuz düşünmeye sevk ediyor…lütfen annelerimizi övelim çünkü çok ihtiyacımız var…
çok haklısınız…