İşin sırrı teşekkür etmek

Kısa süre önce internette bir mektup dolaşıyordu. Yurt dışında genç bir baba, evde çocuklarına bakan eşine teşekkür etmiş.

Yaptığı işleri hesaplamış, o çalışsaydı kimlere ne kadar ödeyecekti diye plan çıkarmış, karısı kendisini kötü hissetmesin diye teşekkür etmiş. Düşünceli bir davranış, çünkü insan gerçekten para değil, teşekkür bekliyor. Yok yok, çocuğa baktığı için değil, verdiği çalışmama kararı için.

Bunu zaman zaman ben de yaşıyorum. Yok tam zamanlı bir işte çalışsaydım şu kadar kazanırdım, yok şu sigorta masrafı olmazdı ama o zaman bakıcı olurdu, e oda masraf, sonra temizlik için daha çok yardım almak zorunda kalırdık, e giyim, e yol… Bir anda kendime gelip kızıyorum: “Neyi hesaplıyorsun be kadın, 6 sene önce bir karar vermişsin, arkasında durdun, devam et” diye. Çünkü bu hesaplamaların nedenini biliyorum.

Sabahlamalı, bol yazılı, bol çekimli dergicilik-gazeteciliğin ardından evde tosladım tabii duvara. Ama toslama nedenim kızıma bakmak değil tabii ki de. Çalıştığım süre boyunca ev işi ile pek ilgilenmeyen biri olarak, onlardan yedim darbeyi. Hatta akşam yemeği yapmayı unuttuğum zamanlar bile oldu. (Irmak’ınki hariç tabii…) Böyle günlerde Arkın’dan şunu bekledim hep: “Canım, eline sağlık.” Beklemek yanlış belki ama bekledim işte, saklayacak değilim. Sonra sonra oturdu işte taşlar yerine bizim evde. Kimi zaman ağır kapıştık, kimi zaman alttan aldık.

O mektubu hem eleştiriyorum hem yazana saygı duyuyorum. Çünkü işi finansal boyutuyla hesaplayıp teşekkür etmek yeterli değil. Şu hayatta para her şey değil. (Ki onun da öyle düşünmediğini sanıyorum ancak içimdeki cadı devreye girip bunu düşündürüyor bana işte… Belki de hâlâ bu konuda fazla alıngan olduğum için takılıyorumdur, bilemedim.) Diğer yandan eşinin yaptığı fedakarlık için teşekkür etmesi, güzel. Kadına kendini “iyi ve yeterli” hissettiren bir durum bu.

İşin sırrı teşekkür etmeyi bilmekte olabilir mi? Ben de etmeliyim mesela, atladım. Bana “Çalışmazsan olmaz diye baskı yapmadığın için teşekkür ederim” demem gerekirdi belki de. Fakat öyle karmakarışık duygular içindeydim ve Arkın maddi olarak tek tabanca kalınca öyle gerildi ki, duygularımızı doğru aktaramadık birbirimize. Kendimi kraliçe gibi hissettiğim de oldu, onun kamburu gibi hissettiğim de…

Yeni anne babalara, bir anne olarak tavsiye vermek istiyorum: Birbirinize teşekkür edin ve sinirliyken konuşmayın. İş farklı noktalara varabiliyor. Sonucu da üzüyor. Birlikte bir karar verin ve arkasında durun. Dışarıdan neler neler söyleyecekler, kapatın kulaklarınızı. Yani kısacası, biz ettik, siz etmeyin. En basit bir şey için bile teşekkür etmek, söylenmese de öyle hissedildiğini göstermek gerekiyor bence. Bakın işte zaman ne kadar hızlı geçiyor. Irmak 6 yaşında oldu bile. Keşke bu konular yüzünden bu kadar kırmasaydık birbirimizi… Keşke bu kavgalar yerine daha çok anın tadını çıkarsaydık… Keşke ben de güç gösterisi sanmasaydım çalışıp eve eşit miktarda katkı sağlamayı… Keşke Arkın hislerini doğru aktarabilseydi…  Keşke bunları yaşayanlar bize yapıcı tavsiyeler verseydi, kapılı kapılar ardında yaşamasaydı her şeyi, azıcık yol yordam gösterseydi…

Özelimi açmayı çok mu seviyorum? Hayır. Sevdiğim, bir kişiye bile “yalnız değilmişim”i hissettirmek…

Bu konuyu çok yazdığımın farkındayım. Fakat o kadar çok soru alıyorum ki, bıkmadan her gün yazabilirim…

Daha önce okumadıysanız bu yazılara da bir göz gezdirin derim.

Çocuk Doğduktan Sonra Anne Baba İlişkisi

Doğum sonrası evlilik

Evliliği Ayakta Tutan Nedenler