İşte geldim buradayım

Ne zamandır bir kendini sorguluyorum. O yüzden de buraya yazasım gelmedi hiç. Her konu sorguluyorum hem de.

Yanlış seçimlerim, sonunda yaşadıklarım. Bunu yapmasaydım, düze çıkamazdım. Çünkü içimde çözmem gerekenler vardı. Evet iş olarak yanlış bir karar vermiştim ama en azından birkaç ay içinde fark ettim. Evet kendim için başka bir konuda (yazamıyorum şu an) hata yaptım, ama onu da gördüm. Kabul ettim ve rahatladım.

Tabii bu süreçte anneliğim, Arkın’ın babalığı da payını aldı. Hatalarımız var mı? Nasıl davranıyoruz? Irmak 7 yaşına yaklaşmak üzere. “Ben karar veririm” modeli dolaşıyor şu an. Biz de “evet sen karar verirsin ancak bak böyle de kurallar var” diyoruz. Arada sürtüşmeler, tartışmalar. Okulda sakin olan, kurallara sadık kalan çocuk evde şekil değiştiriyor. E hepimizin yaptığı gibi.

Ancak sanırım biz yorgunuz bu aralar. Üçümüz birden. Mesela benim o yaşadığım sıkıntı eve çok yansıdı, kabul ediyorum. Sürekli bir mesajlaşma hali, sürekli bir gerginlik. Sürekli bir plan yapma durumu. Sürekli bir karar verememe hali. Haliyle evde de ben, ben olamadım. Açık açık da söyledim Arkın ve Irmak’a. “Bakın, kafam çok fena, hoş olmayan şeyler yaşıyorum ve bu süreçte gergin, sinirli olabilirim.” Dedim de, dinleyen kim. Şebnem bunu neden böyle yaptın? Şebnem neden böyle dedin? Şebnem neden böyle baktın? Anne bunu burada istemiyorum. Anne hayır öyle yapmayacağım…

Baktım, baş edemiyorum. Dedim ki: “Kızım, ben buyum, elindeki anne bu şu an. Arkın, senin de elindeki kadın bu. Ya beni bu aralar böyle kabul edeceksiniz ya da yine kabul edeceksiniz. Başka şansınız yok. Bana biraz zaman tanıyın.”

İşe yaradı mı? Sanmam. Ama söylemenin rahatlığını yaşadım. Sonra iç hesaplaşmalara geri döndüm, meseleleri çözdüm, iki gece de erkenden yatınca bu sabah kendim gibi uyandım. Baktım ki evdeki herkes çok sakin. Sabah evden bin bir telaş çıkılmadı. Oyunlar oynayarak takıldık. Ben enerji dolu uyanınca kimse “daha fazla uyumak istiyorum” diye diretmedi.

Bu arada, dergiyi de bıraktım. Bugüne kadarki destekleriniz için teşekkürler. Nedenini sormayın, böyle olması gerekiyordu. Güzel de oldu. Doğrusu buydu.

Şimdi… Buradayım. Ben, benim. Yine yazacağım. Yine paylaşacağım. Hatta sadece burada değil. Minik bir sürprizim olacak ilerleyen günlerde.

Susmak yok.

Destekleriniz için de sonsuz teşekkürler. Artık benim buraya eskisi kadar sık yazma isteğimin geri gelmesi sizin için iyi mi kötü mü bilemedim. 🙂