Biz

Kadınlar neden unutmuyor?

Offf cidden bazen kadın olmak yoruyor beni.

Keşke Arkın gibi olsam.

En ufak bir sorunda 10 sene önceyi hatırlatmaya başladım.

Anneme söylüyordum, ben yapıyorum aynısını. (Annem de anneanneme söylüyordu, sonra o yapmaya başladı. 😊 )

Mesela bana o sırada ters bir cevap veriyor ya, başlıyorum “sen bunu şu zamanda da yapmıştın” diye. Tutamıyorum kendimi. Gidiyorum o seneye, o ortama, detaylarına kadar hatırlatıp konuşuyorum. Daha doğrusu hatırlattığımı zannediyorum ama asla o an gelmiyor onun aklına. Silmiş çünkü.

Unutmalarına hastayım. Çok kıskanıyorum.

Ya da gergin dönemden geçtik diyelim, bittiği zaman anında unutuyor. Ben ise o sırada daha sert kalıp sonra yaşıyorum. O zaman sağlam durduğum için de haliyle anlamıyor, sonra neden konuşmaya başladığımı sorguluyor.

Kusura bakmayın, konuşur gibi yazıyorum da başka türlü anlatamam bu konuyu.

Yaşanan kırıcı bir şeyin etkisi bende çok uzun sürüyor o dönem daha dik durduğum için. İşte sonra da bunu kimseye anlatamıyorum. Herkes için geçiyor, bende ise öyle yavaş ilerliyor ki sindirme süreci. “Aaa” diyorlar, “sen hâlâ orada mısın?”

Aşırı kıskanıyorum erkekleri bu konuda. “Bitti, geçti, gitti, unut” dörtlüsünde inanılmaz başarılılar.

Bende ise şöyle: “Bitti, geçti, e şimdi ne oldu, iyi oldu da neden oldu, unutmuyorum işte, e konuşalım mı, gel bir daha gözden geçirelim, sen nasıl kabul ettin, neden ses etmedin…” Bu en kısa özeti.

Kavgada da böyle, başka sorunlarda da.

Bir de unutuyor ya, sonra konuşmak istemiyor, “hatırlatma” diyor. “Ama” diyorum, “Seni sakinleştirdim ya, şimdi benimle kim ilgilenecek sen de kestirip attıysan?”

Bunun öyle ciddi bir durumdan ya da mutlaka aile içi bir sorundan kaynaklanmasına da gerek yok. Yakın çevremizde bir sorun yaşamıştık, kaç ay geçti, ben yediremiyorum. Haksızlığı yediremiyorum.

O kapadı bitti. Konuyu da açtırmıyor.

Resmen yediremiyorum, ancak konuşamıyorum da. İçime içime konuşuyorum. Çiçek sularken konuşuyorum. Yemek yaparken, evi temizlerken.

Ko nu şu yo rum…

Kadın beyni siyahsa, erkek beyni beyaz. Ya da tam tersi. Ve ben cidden bazen erkek olmak istiyorum.

 

 

 

 

Görseli Google’dan aldım

2 Yorum
  1. Deniz Karasu 1 ay ago
    Reply

    Sonuna kadar katılıyorum.aynı şeyleri yaşıyoruz .galiba bizim nesile özgü bir şey bu .

  2. Esin İrlan 4 hafta ago
    Reply

    Şebnem’cigim hep söylerim, çok benziyoruz seninle bu konularda:)) Ama bir tek senden farklı söylemim var -bu yazın özelinde- ben erkek olmak istemem:) Her şeye rağmen kadın olmak şahane değil mi ki? Bir de diğer yazılarını da okudum biraz, birinde seni üzen bir filmden bahsetmişsin. Onu anlatan yazını bulamadım ama..Çok sevgiler, her şey güzel kalbine göre olsun..

Yorum Yap

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.

Devamı

post-image
Biz

Çok içimden geldi…

Yıl 1999, 21 yaşındayım. Sabah Gazetesi’nin Bayan Sabah ekinde köşe yazıyorum. Sunulan fırsata bakar mısınız? (Gerçi herkese sunulmuyordu, kendimi de ezmeyeyim şimdi burada…) Aylarca...
devamı