Dün balkonda salıncakta dizime yatmıştı, kuzu kuzu oturuyorduk. Bir süre sohbet ettik. Sonra fotoğraf çektim.
Kalkacaktım masayı hazırlamak için, patlattı bombayı: “Tanıdığım herkesin kardeşi var. Benim de olsaydı keşke, oynardık. Şimdi olsa benden çok küçük olur, oynayamayız. Buraya gelemezdik. Biliyorum anne herkesin karnına iki bebek gelmiyor. Hem böyle mutluyuz işte. Mutsuzum demedim, sadece söyledim.” Üzüleceğimi mi düşündü, neden açıklama yaptı, bilemedim. Boyundan büyük laflar etti yine. Ne zamandır kardeş meselesini açmıyordu. Sustum. Sonra “Evet her annenin karnına gelmiyor ve bu çok normal bir şey” dedim. Ne yalan söyleyeyim, bir anda beynim ve kalbim çatıştı, bir yandan içim cızladı, diğer yandan da kendimi frenledim cızlama konusunda. Karar belli. Niyet belli. Nedenleri zaten belli. Bu nedenlere inanmasak karı koca, o zaman zaten durum farklı olurdu.
O nedenleri ona açıklamam bu yaşta çok zor. (Çok yazdım blogda) Ama siz de içime oturacak bir şey demeyin şimdi tamam mı? Artık bir kez daha açıklayasım yok. Zaten düşüncelerimiz belli koca kişisiyle. Sadece içimi döktüm. Hani ilk kez “lütfen yorum yapmayın, okumamış görmemiş gibi davranın, damardan girmeyin” bile diyebilirim, o derece… Şunca zamandır var olan samimiyetinize sığınarak yazdım. Üzüldüğüm için değil, paylaşmak istediğim için. Evet bir dönem soru işaretlerim çoktu, çok düşünüyordum bu konuyu. Ancak kapanalı epey oldu.
Arada böyle kurcalamasa, açılmayacak. 😂 Oh. Yazdım. Rahatladım. 😍 Bizde gece, sizde sabah. Size günaydın, bize iyi uykular. 😉💙
Sen yorum yapmayin demissin ama ben duramadim, zaten bu yorum seni ferahlatsin diye yapiliyor 😉 Ben de esim de tek cocuguz, ailelerimizin bilincli karariyla boyleyiz, belki boyle kardes istemis bir iki cocukluk gunum olmustur ama acik soyleyeyim, kardesim olmadigi icin hic eksik, huzunlu, yalniz hissetmedim su dunyada. Aksine onlarin bana verdikleri imkanlar sayesinde su an oldugum noktada olabildigime sukrettim hep, hatta belki fedakarlik olarak bile gordum anladim bunu. Cevremde cok tek cocuk var, biri bile bencil, sorumsuz, simarik degil. Cocugu simartmak, ona kotu bir egitim ve abeveynlik vermek kardes sayisiyla iliskili degil ki.. Kaldi ki tek cocuklar yetiskinlerin dunyasina daha fazla maruz kaldiklarindan daha cabuk yol yordam ogrenirler, daha basarili olurlar.. Yalniz hic kalmadim cunku ailem yalniz kalmayayim diye hep kurstur, kamptir, git yavrum bak surda bir kiz tek basina oynuyordur, ugrasti durdu, cevrem hep genis olmustur. Kardesim yok ama kardes gibi tam 30 senelik dostlarim kardesten ote yoldaslarim var.. Yani hic dusunme, hic korkma, dogru yoldasin.
Simdi bir kizim var 3 yasina yeni girdi, 3 ay sonra bir kardesi olacak. Neden tek cocuk degil dersen, cunku icimizi isitan bu fikir oldu, bir evlat daha istedik, imkanlarimiz uygundu, yaptik. Asla da kizima kardes olsun diye yapmadim, o cocuk kizimin kardesi degil, basli basina kendine ozgu bir cocuk olmali diye yaptim. Bu kadar basit bir karar, istiyorsan yaparsin, istemiyorsan ya da bir nedensen oturu olmuyorsa da yapmazsin ve bunu da kimseye, evladina bile aciklamak zorunda degilsin 😉 Icin rahat, gunlerin huzurlu olsun..
❤️❤️❤️
Sağlıklı ömürleri olsun…
Bu konu çoook hassas ..sizine aynı durumdayım kalbim ve aklım çelişiyor .. eşim çok net istemiyor haklı sebeblerımız var hemde sizinkilerle çok benzer ve bız cok uzun zaman irdeleyip bir karar verdik kardeş yapmayacagız…..ve en önemlisi bu bizim kararımız.. benımde oğlum 6 yaşında ve artık sık sık gündemimizde kardeş.. her kardeş istediğinde hemen alınacak bir şey olsa alacak gücü kudreti isteği kendimde bulup koşa koşa alacagım..sonra beynım gırıyor devreye ve hayır bız bır karar verdık dıyorum kendıme..Ben de çevremdeki insanların sanki coookk yanlış bir şey yapıyormusum gıbı davranmasından , bunun ınce elenıp verılmıs bır karar oldugunu anlatamamaktan,sureklı yorum duymaktan ve ılla kı kardes olmasının dogru; yapmamanın yanlıs olmadıgını anlatmaktan yorgunum… sızı anlıyorum ve aykırı bır sey yapıyormusuz gıbı elestırılmenın mantıgını cozemıyorum… ınsanlara seslenmek ıstıyorum HERKESIN KENDIDOGRUSU VARDIR..
Biz dört kardeşiz. Ama aramızda kuvvetli kardeşlik bağları yok malesef. Hatta bir kardeşimle senelerdir hiç görüşmüyoruz. Çok kötü şeyler yaşadık ve bütün ilişkimiz korkunç bir şekilde/geri dönüşsüz bir şekilde koptu. Şu an benim hayattaki en büyük düşmanım odur desem, şaşırırsın değil mi? (Parçalanmış/parçalatılmış aileyiz.)
Diğerleriyle de neredeyse merhaba merhaba şeklindeyiz. Beni işleri düşmedikçe, birşey lazım olmadıkça aramazlar. Ben ararsam konuşur, davet edersem gelirler. O kadar.
Yani biyolojik olarak kardeş olmak, gerçekten kardeş olabilmek demek değil. Bununla beraber, kardeşten çok öte dostlarım da var. (Bu çok acı bir itiraf oldu benim için.)
İnşaallah evlatlarım hayatları boyunca birbirlerine sımsıkı bağlarla muhabbet dolu olurlar. Bunun için dua ediyorum. Bizim yaşadığımız acıları yaşamasınlar.