Yokluğun ayrı dert, varlığın ayrı…
Hak eden seni beklerken, sana sahip olmak için uğraşırken, sen yanlış yollarla kazananları tercih ediyorsun bazen.
Sana sahip olmayan yaşayamıyor, çok sahip olan da ne yapacağını şaşırıyor. Az olan çok olandan nefret ediyor, çok olan az olanı aşağılıyor.
İnsanlar senin için birbirlerini öldürüyor, ahlaki değerlerini kaybediyor. “En çok bende var” diye gövde gösterileri yapıyor. Ama konuşarak, ama sahip olduklarını söyleyerek, ama lüks yaşamını ve detaylarını göstererek…
Birinde yoksan, o kişinin, başkasında çoksan çevredekilerin canını yakıyorsun.
Nereye gitsen karşımıza sen çıkıyorsun, her şeyde sen varsın! Sokağa adım attığımız andan itibaren sen telaffuz ediliyorsun.
Seni gerçekten layığıyla pay eden sayısı o kadar az ki…
Senin fazlanı hiçbir zaman istemedim sevgili para. Gözüm yok. Çalışıp karşılığını alayım yeter. Ama gerçekten karşılığını. Evladıma yetebileyim, eğitim ve sağlık sunabileyim, başka derdim yok. Çünkü birçok şeyin temelinde “eğitimsizlik” yatıyor. Herkese eşit eğitim verilememesinin nedenlerinden biri sensin mesela.
Bir başkası yanlış bir şekilde sana sahip olacağına gerçekten ihtiyacı olanlara, hak edenlere, emek verenlere gitsen…
Dünyanın her yerinde durum aynı. Senin yüzünden insanlar sınıflara ayrılıyor, sen yoksun diye tedavi olamıyor.
Peki insanlardaki bu hırs neden? Nedir onları senin için bu hale getiren? Senin de çözemeyeceğin sorunlar olduğunu bilmiyor mu kimse?
Yukarıdaki karikatürde dediği gibi, özetle: Parayla mutluluğu değil, antidepresanları alabiliriz!
