Geçen gün yazmıştım önce sağlık diye… Hatta o kadar söyler oldum ki Irmak da tekrarlayıp duruyor.
Bugün, neredeyse tüm gün bir devlet hastanesinin acil servisindeydim. Irmak’ı okula bırakıp gittim, okuldan alana kadar oradaydım. Gördüklerimi yazasım yok, keza duyduklarımı da. Artık devlet hastanesi – özel hastane farkın geçtim, başka detaylara takıldım.
Öyle basit şeylere üzülüyoruz ki. Her hastaneye gidişimde birbiri ardında tokatlar çarpıyor yüzüme. Bir yandan da korku basıyor geleceğe dair. Söz veriyorum hep kendime “bir şeye takılmayacağıma” dair, ancak hastaneden çıkıp günlük yaşama dönünce unutuyorum bu sözleri. Yine de eskisi gibi olmadığım kesin. Son yıllarda bu konuda ilerleme kaydettim. Önce sağlık olsun, kızım başta olmak üzere sevdiklerim sağlıklı olsun, gerisi zaten hallolur…
