Paylaşın…

Ben aslında avukat olmak istemiştim. Son dakikada vazgeçtim, İşletme okudum, gazeteci oldum. İyi ki olmuşum evet de şu sıralar “keşke psikoloji okusaymışım” diyorum.

Çok isterdim bana her gelen soruya cevap vermeyi. Ama vermemeliyim. Uzman değilim. Bu nedenle “Lütfen bunu bir uzmana sorun, bana değil” dediğimde küsmeyin bana…

Sadece, yaşadıklarımdan yola çıkarak söyleyebileceğim bir tavsiyem var: PAYLAŞIN… Yaşadıklarınızı paylaşın…

14 ay, hiçbir sorun olmamasına rağmen, hamile kalamadım. Kimseden saklamadım. Hep paylaştım. Ben anlattıkça “bana da oldu” dediler. Kimse ben söylemeden anlatmadı. Ama onlar anlatınca rahatladım.

Ardından hamile kaldım, ikiz gebelik, 10 gün sonra düşük yaptım. Saklamadım. Paylaştım. Yine ben anlatınca “bana da oldu” dediler. Baştan söyleselerdi ya! O sıradaki psikolojiyle insan sadece kendi başına geliyor sanıyor çünkü…

Severek çalıştığım derdi kapandı, paylaştım. Başkaları gibi “ayrıldım” demedim.

Zor bir lohusalık geçirdim, yazdım, yazıyorum…

Bazen çok zorlandım. Kötü anne olduğumu düşündüm. Beceremediğimi düşündüm. Hiçbirini de saklamadım. Anlattım. Yazdım. Söyledim. Herkesin aynı yoldan geçtiğini duyunca rahatladım.

Bezi bırakma dönemi sorun oldu, paylaştım. Çok sordum. Çok öneri aldım. Sora sora buldum çözümleri…

Lohusalıktan sonra da çok kavga ettiğimiz dönemler oldu. Onları da yazdım. Sonra bana gelen “Bana da aynısı oluyor, bir tek biz kavga etmiyoruz demek ki eşimle” mesajları, doğru bir şey yaptığımı gösteriyor. (Hatta bu yazı belki size yardımcı olur… Çok severek dinlediğim bir seminerdi.)

Psikologa gitmeye başladım. Hemen yazdım. Çünkü hâlâ bunu saklayanlar var. Hâlâ böyle düşünenler var. Hayır, psikolog ayıp değil. Hatta keşke herkes gidebilse… O kadar iyi geliyor ki… Bazen tokat gibi çarpıyor bazı şeyler. O gün zor geçse de, sonrası harika oluyor…

Olduğu gibi yazmak lazım bazen her şeyi. Arkadaşlara, olduğu gibi anlatmak.

Belki herkes, evliliğin ilk 6 ayının zor olduğunu paylaşsa, doğum sonra karı koca ilişkisinin sallandığını anlatsa, o zaman farklı olmaz mıydı her şey?

Blogger arkadaşlarım var böyle yazan. Olduğu gibi. Ama blog yazarı olmanıza gerek yok paylaşmak için. Konuşun. Biri hamile kalamıyorum dediğinde, siz de anlatın hikayenizi. Lohusalıktan konu açıldığında, zor geçtiyse siz de anlatın.

Hani ben hep yazıyorum ya “kadınlar birbirini anlamalı” diye. Buna sonuna kadar inanıyorum çünkü.

Mesela, bu yukarıdaki fotoğraf  düşük yaptıktan 2 gün sonra çekildi. bir Cumartesi olmuştu. Pazartesi işe gidecek durumda değildim. Keza Arkın da… İzin alıp Anadolu Kavağı’na gitmiştik. Nasıl mutsuz görünüyorum… Ama paylaşmıştım. Çünkü…. Biliyordum başkalarına iyi geleceğini.

Hani hep güzel şeyleri anlatıyoruz ya birbirimize (Gerçi onda da nazar korkusu nedeniyle açık değil kimse. “Gözü olanın…” diye geçmiyor mu insanın içinden?), işte iyiler de paylaşılmalı, kötüler de… Tabii ki can yakıcı yorumlar geliyor, ancak genel tabloya bakın siz. Onları dikkate almayın. Ben öğrendim mesela, artık hiçbiri canımı acıtmıyor…