Şimdiki aklımla ve bilgimle anne olsaydım eğer…

Yine 3 hafta emmeyip, sütümü biberonla içseydi, emmeye başladığı an biberonu temelli bırakmazdım. Mutlaka bir öğün biberon verirdim ki, unutmasın!

Evde kalabalık varken bile yatıp dinlenirdim… “Herkesi ayakta karşılayacağım” diye kahramanlık yapmazdım.

Doğumun ardından herkese “yok” muamelesi yapmaz, kızım uyurken sevdiklerime zaman ayırırdım. Kendimle de daha çok ilgilenirdim.

Yine bu kadar kussaydı, daha sakin olurdum. Yemek yemediği zaman ben de kendimi aç bırakmaz, kahırlardan kahır beğenmezdim.

Onunla mutlaka günde bir saat Almanca ya da İngilizce oyun oynardım.

İlk bir sene kimselere bırakmadım. Belki arada bir küçük kaçamaklar yapar, başkasıyla durmaya alıştırırdım.

Eve yakın diye ilk 3 ay götürdüğüm sonra fena bir hata yapan doktorun kapısının önünden geçmezdim.

Başkalarının sözlerine o kadar önem vermez, uykularımı kaçırmazdım.

Gaz sancıları yine aynı olsaydı, bu sefer ilaç vermeyeceğim iye bir hafta direnmez, hem ona hem kendime eziyet etmezdim.

Kanguru değil, sling kullanırdım.

Daha da gürültülü ortamlarda uyutmaya alıştırırdım.

Emzik alması için 6 ay mücadele etmezdim.

Taneli yemiyor diye odalara kapanıp ağlamazdım.

Bir başkası kucağına aldığında “aman dur hoplatma, zaten kusan bir çocuk, şimdi yedi kusmasın” diye dırdırlanmazdım.

Çevremdekilere de kızıma iyi bakacakları konusunda güvenirdim.

Ateşlendiği zaman elim ayağım titremez, daha sakin davranırdım.

Hiç fulltime çalışmayı denemez, şimdi verdiğim kararları o zaman uygulamaya başlardım.

Araba kullanmaya 35’imde değil daha önce başlardım. Daha çok dolaştırabilirdim.

Bezi bırakmak için 3 yaşını beklemezdim.

Yine çok fotoğraf çekerdim ancak telefonla değil, fotoğraf makinesiyle.

Bebek odasını baştan aşağıya IKEA’dan alırdım. Çok az kullanacağı ve hatta hiç yatmayacağı yatağı için dolaplar için o kadar para harcamazdım.

Ben doğumdan çıktıktan sonra o kişi yine gelip, karnıma vurup “ikinci içeride mi” kaldı diye sorsaydı, daha çok tepki verirdim.

Yine bu kadar çok yürürdüm, yine her gün saatlerce açık havaya çıkarırdım, yine geceleri Cadde’ye çıktığımda pusette uyutur arkadaşlarımla sohbete devam ederdim.

Daha çok var da, durayım ama değil mi?