Ağlatmak kolay, güldürmek zor… Sıkıntı, her evde var. Hastalıklar, işsel ve içsel problemler. Her evin dinamiği farklı. Yazana da saygım sonsuz, asla dillendirmeyene de…
Sevmiyorum sıkıntıları yazmayı. Çok yakınlar biliyor bazı şeyleri. Yaklaşık 6 aydır, aile büyüklerinin hastalıkları peş peşe geldi. Önce “neden” diyorsun sonra da başlıyorsun koşturmaya. Hele ki evde minik bir çocuğun varsa öyle bir dimdik ayakta duruyorsun ki…
Bundan bir ay önce kayınpederim ciddi bir rahatsızlık geçirdi, iyileşme döneminde hâlâ. Şimdi Ankara’da olmamın nedeni anneannem. Önemli bir operasyon geçirecek. Az önce hastaneye gittiler annemle. Uğurlama kısmına hiç girmeyeyim… (Irmak, dayım, dedem ve ben kaldık evde) Önce birkaç gün tetkikler yapılacak, sonra ameliyat. Zamanı belli değil. Evden çalışmak zor diyordum şimdi de avantajını kullanıyorum. Buradan çalışabiliyorum. Ben iş yaparken oyalıyorlar bizim cimciriği. Bir de yan komşunun kızı var iki yaş büyük. Bahçede oynuyorlar. Bu nedenle ne zaman döneceğim belli değil. Irmak da az buçuk farkında olanların ama detay bilmiyor. Ona da iyi geldi uzaklaşmak. Sanırım bir yere yetişme telaşı beni de yormuş. Eh tabii diğer olayların da üst üste gelmesi. Keşke bu ameliyat işi olmasaydı da gülüp eğlenseydik. Ancak inanıyorum her şeyin iyi olacağına.
Yalnız kötü bir huyum var, vazgeçemiyorum bundan. Bir yorum var ki en çok ona kızıyorum. Bu sıralar da sık sık yazılmaya başlandı özelden: “Hayat size güzel, hiçbir kaygınız olmadan bir oradasınız bir burada” yazmış birisi. O kadar sorum var ki. Benim hayatımı nereden biliyorsun? Burada yazdıklarımdan koskoca hayatla ilgili düşüncelere nasıl sahip olabilirsin? Neden buradayım biliyor musun? Her şey göründüğü gibi mi sence? Hiçbir kaygım olmadığı da nereden çıktı? Gibi gibi gibi…
Bu, bizim çok sık yaptığımız bir hata. İki fotoğrafa bakıp “ay ne güzel ne güzel” diyoruz. Evet. Hayat güzel. Benim için bunun birinci nedeni çocuğumun sağlıklı olması. Sonra da ona bakan ben ve Arkın’ın… Sonra sevdiklerimin… Ama bazen her şey o kadar güzel olmayabiliyor işte. Bazı şeyleri yazmamak, olmadığı anlamına gelmiyor. Bu nedenle de böyle yanılgılara düşmemek, insanları hemen sınıflandırmamak gerek. Evet daha önce yazmıştım, bıkmış olabilirsiniz. Fakat yine tutamadım kendimi. Kusura bakmayın 🙂
Öyle işte. Bizde durum budur. Şimdi haber bekleyeceğiz birkaç gün. Sonra ameliyat süreci. Diğer yandan ev bahçeli, Irmak bir içeride bir dışarıda. Üşütecek korkusu da yok değil. Neyse ki hava güzel. Kendi çapında takılıyor. Buradayız bakalım biraz daha… Güzel haberler gelsin de mutlu mutlu kalalım Ankara’da…
