Nereye baksam, kimle konuşsam herkes en iyi anne. Öyle bir anlatıyorlar ki yaptıklarını, duyan biz armut topluyoruz zanneder. Eskiden beri böyle. İş yerinde senden çok daha az işi olan biri öyle anlatır ki kendini, sanki sen bütün gün oturuyormuşsun hissi uyanır. Halbuki sen sakin sakin çalışır işini yaparsın. Kimseyle fazla ilgilenmezsin.
off.. tam damardan vurdunuz Şebnem hanım.. O tür annelere gıcık oluyorum.. bir anımı anlatmak istedim size..
Ben 6 yaşımda menenjit hastalığı geçirdim. O yaşımdan beri duymuyorum. 2 sınıftan 8 sınıfa kadar çok aşağılandım biliyor musunuz? Annem beni hiç bir zaman övmedi övecek birşeyim de yoktu zaten.. Annemin tembel ve ezik kızıydım. Duymuyordum derslerim hep zayıftı anlamıyordum dersleri. Sınavda sağımda solumda kimler varsa ona bakarak yazıyordum ve hep zayıf not alıyordum o yüzden okulda dalga konusuydum. ” sağır Kerime yine zayıf not aldı” derlerdi..
O lafı diyenlerin ve benim şu anki durumum çok farklı biliyor musunuz?
Annem benimle övünmedi Onların anneleri anneme hava attı..
Şimdi onlar çalışmıyorlar ve ben işitme engelli üvn. mezunu ve devlet memuruyum..
aman boşverin kım ne derse desin takmaya üzülmeye gerek yok onu anladım..
Sevgilerimle..
bence siz şahanesiniz…
Kerime hanim sizz olaganustusunuz, sevgilerimle..
bu saydıklarınızı anlatan anneler pazarlaması iyi olan anneler .yetersiz gördüklerini düşünebilirler ya da bu zamanlar 5 lik iş yapıp anlatan 10 luk iş yapan susandan daha değerli görülüyor.
Çokkk doğru bazen insanlar okadar bencil oluyorlarki onların yetiştirdikleri çocuklar için resmen üzülüyorum. Farkında olmadan çocuklarına daha küçücük yaşta kıyaslama yapmayı öğretiyorlar.
Ohh be..Kusurlarım var …Ve onları seviyorum
her konuda ve her zaman kendini satmak, satmayı bilmek.. bana hep çok uzak oldu. çünkü herkes gibi benim de hatalarım var. ve benim onlardan farkım ben bu hatalarımı gizlemek değil, düzeltmek istiyorum. bu yüzden insanlarla, dertleşmeyi, fikir alışverişi yapmayı seviyorum. daha doğrusu istiyorum . ama her defasında pişman oluyorum. malesef çoğunlukla derdini, sevincini sana karşı kullanmak için dinliyor insanlar.. ne kadar çok gereksiz şey biliyorum.. oysaki yemek yapıp ev temizlemek, çocukları susturup köşe yastığına çevirmek hayatın yegane anlamı.. ha bir de çocuklarımızı bulabildiğimiz her kursa götürmek..
Ben de annelerin birbirlerinden daha mükemmel olmaları için yaptığı yarışın ve birinin diğerinin anneliğini yargılaması gibi konular üzerine bir yazı yazmıştım bloğumda. Patlamama sebep bir annenin ‘aaa nasıl bıraktın çocuğunu annende ben ASLA bırakmam’ cümlesi olmuştu. Hiç birşey için asla dememeli , kimse kimsenin anneliğine laf etmemeli ve kimse mükemmel anneyim moduna girmemeli.. Güzel bir paylaşım her zamanki hissiyatımı paylaşmıssınız,teşekkürler
Guy Winch’in TED konferansı var. “Guy Winch: Why we all need to practice emotional first aid” Mutlaka bir bakın derim.
teşekkür ederim…