Şimdi bir üçüncü göz olarak dışarıdan bakıyorum hayatımıza:
“Çocuk, 5 yaşında. Arada sırada anneannesine gidip kalıyor, annesini babasını hiç aramıyor. Okula severek gidiyor. Önüne konan her şeyi yiyor. Söz dinliyor. Yatağa yattıktan en fazla 10 dakika sonra dalıyor. Hatta “uykum geldi hadi yatalım” diyor. Anne, çocuk evdeyken her işini yapabiliyor. Birlikte sorunsuz geziyorlar, yolculuk yapıyorlar, arkadaş gibiler…” Vay be ne şahane değil mi? İşin ilginci bana da öyle geliyor. İnsan unutuyor zorlukları. Hani şimdi ikinci çocuk olsa, yine aynılarını yaşasam yine ilk tepkileri veririm, şaşırırım gibi geliyor. Öyle gitmiş aklımdan hepsi, sadece eğlenceli kısımlar kalmış…
İnsan hep güzel şeyleri hatırlıyor. Belki de devam edebilmek için ihtiyacımız olan gücü buradan alıyoruz. Yeni anne olmuş arkadaşlarım “sen ne yapmıştın?” diye sorduğunda hatırlıyorum ben de neler yaptığımı..Hatta çoğunu hatırlamıyorum bile. Örneğin iki hafta öncesine kadar sadece ayakta sallanarak uyuyabilen o çocuk sanki benimki değil:) Hatırlayacağınız nice güzel anılarınız olsun..sevgiler..
okurken daha yolun başında bile olsam tecrübe ettiklerimi anımsadım, bi çoğunu hala yaşıyoruz hatta 🙂 8 aylık can oğlumla ama son cümlenize bayıldım hatta sesli güldüm 😀 elinize sağlık