Biz Cimcirik & Ben

Unutmuşum…

bos biberonŞimdi bir üçüncü göz olarak dışarıdan bakıyorum hayatımıza:

“Çocuk,  5 yaşında. Arada sırada anneannesine gidip kalıyor, annesini babasını hiç aramıyor. Okula severek gidiyor. Önüne konan her şeyi yiyor. Söz dinliyor. Yatağa yattıktan en fazla 10 dakika sonra dalıyor. Hatta “uykum geldi hadi yatalım” diyor. Anne, çocuk evdeyken her işini yapabiliyor. Birlikte sorunsuz geziyorlar, yolculuk yapıyorlar, arkadaş gibiler…” Vay be ne şahane değil mi? İşin ilginci bana da öyle geliyor. İnsan unutuyor zorlukları. Hani şimdi ikinci çocuk olsa, yine aynılarını yaşasam yine ilk tepkileri veririm, şaşırırım gibi geliyor. Öyle gitmiş aklımdan hepsi, sadece eğlenceli kısımlar kalmış…

Hastaneden eve geldiğimiz gün kızımın yüzüne bakıp “ben nasıl bakacağım sana bir şey bilmiyorum ki” diye ağladığımı,

İlk 3 gün korkudan altını değiştirmediğimi ve hep annemden yardım aldığımı,

2.5 yıl, son dişi de çıkana kadar her öğün kustuğunu,

O kustukça ağladığımı,

Uzun süre ayakta sallanarak uyuduğunu,

Onu ayağımda salladığımı ve bıraktığım an uyandığını,

Uyanmasın diye saatlerce kıpırdamadan oturduğumu,

Hatta oturarak uyuyakaldığımı ve belimin tutulduğunu,

Asla biberon almadığını ve biriktirdiğim sütlerin ziyan olduğunu,

Sadece uyurken biberon aldığını, uyumasını bekleyip biberonla mama verdiğimi,

Biberonu emzik niyetine kullandığını ve boş biberon emerek sakinleştiğini,

Bazı aylar sadece 200 gram aldığını,

Bezi bırakmasının tam tamına 7 ay sürdüğünü,

Aylarca tost ve lahmacundan başka bir şey yemediğini,

Okula başladığı ilk 2 ay her gün ağladığını,

Henüz 4 aylıkken kum döktüğünü ve çok ağladığını, unutmuşum. Resmen unutmuşum. Sabah annemle konuşurken geldi hepsi aklıma. Hatta düşündük beraber “neler olmuştu” diye. Sadece iyiler kalmış aklımda. İyi ki varsın can kız, iyi ki varsın. Senin doğumundan beri kendimi öyle güçlü hissediyorum ki. Öyle bir güç geldi ki bana, öyle bir sevgi büyüyor ki içimde…

Mecburi not: Hiçbiri şikayet amaçlı yazılmadı. Niyetim belli, lütfen yanlış anlamayın 🙂 Ayrıca, hayır ikinci çocuk planı yok. Sadece “neden yapıldığını anladım” demek istedim.

 

2 Yorum
  1. Suna 10 yıl ago
    Reply

    İnsan hep güzel şeyleri hatırlıyor. Belki de devam edebilmek için ihtiyacımız olan gücü buradan alıyoruz. Yeni anne olmuş arkadaşlarım “sen ne yapmıştın?” diye sorduğunda hatırlıyorum ben de neler yaptığımı..Hatta çoğunu hatırlamıyorum bile. Örneğin iki hafta öncesine kadar sadece ayakta sallanarak uyuyabilen o çocuk sanki benimki değil:) Hatırlayacağınız nice güzel anılarınız olsun..sevgiler..

  2. seda bulut 10 yıl ago
    Reply

    okurken daha yolun başında bile olsam tecrübe ettiklerimi anımsadım, bi çoğunu hala yaşıyoruz hatta 🙂 8 aylık can oğlumla ama son cümlenize bayıldım hatta sesli güldüm 😀 elinize sağlık

Yorum Yap

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.

Devamı

post-image
Biz

Çok içimden geldi…

Yıl 1999, 21 yaşındayım. Sabah Gazetesi’nin Bayan Sabah ekinde köşe yazıyorum. Sunulan fırsata bakar mısınız? (Gerçi herkese sunulmuyordu, kendimi de ezmeyeyim şimdi burada…) Aylarca...
devamı