Unuttum…

Gaz sancıları çekti, haftalarca uykusuz kaldım, unuttum.

Biberon almadı, sağdığım sütler yalan oldu, unuttum.

2.5 sene taneli yemedi, unuttum.

Bezi bırakırken zorlandık, büyük tuvalet meselesi 7 ay sürdü, unuttum.

Dişlerini çıkartırken çok zorlandı, zorlandık unuttum. (Şimdi süt dişleri dökülüyor…)

3 yaşına kadar ayakta sallanarak uyudu, unuttum. (Şimdi yanına yatıyorum, dalıyor…)

Bu yaza kadar kafasını suya sokmadı, unuttum.

Bu yaz yüzmeyi öğrendi. Atlıyor, çıkıyor, paletlerle koca havuzda yüzüyor. Yaz başı korktuğunu, unuttum.

Bir dönem yanında iki saat yatardım, uyumazdı, unuttum.

Paronayaklığımdan kimseye bırakamazdım, gece nefesini dinlemekten uyuyamazdım, unuttum.

Zor bir lohusalık geçirdim, unuttum.

Şimdi annemle ya da arkadaşımla yalnız kalıyor. Tam 31 gündür 24 saat beraberiz, ufak tefekler haricinde sorun çıkmıyor. Eskileri unutmuşum.

İnsanoğlu lükse ne kadar çabuk alışıyor değil mi? Maddiyattan bahsetmiyorum…

Sanki hep böyle kolaymış gibi geliyor. Sanki o uykusuz geceler hiç yaşanmamış gibi.  Sanki kocayla birbirimize girmemişiz gibi. Sanki “anneliği beceremiyorum” diye çığlık çığlığa ağlamamışım gibi. Sanki bazen duş bile yapamadığım için kıvranmamışım gibi…

Evlat sahibi olmak eşsiz, anne olmak eşsiz.

Annem de bizi büyütürken yaşadıklarını unutmuş. Büyümeyi geçtim, ergenlik döneminde olan bitenleri bile unutmuş. Bunları da ancak anne unutur işte. Kardeşimizin bile 20 sene önce yaptığını unutmazken, evladınki geçip gidiyor. Hatta annemizle yaşadığımız sorunları bile hatırlamıyor muyuz en ince ayrıntısına kadar? Hele eşimiz… “Sen 9 sene önce şöyle bir cümle kurmuştun” diye başlamıyor muyuz söze tartışırken?

Evlat, sadece evlat…

Çocuklarımız sağlıklı olsun, mutlu olsun biz de arada zorlanıp sonra yaşadıklarımızı unutalım… Yeter ki onlar hep iyi olsun.