Daha önce bu konuyu konuşmuştuk değil mi sosyal medyada? Yazı yazmış mıydım, hatırlamıyorum. Hatta aradım sitede bulamadım. Ancak bu aralar çok sık tekrarlandığı için yazasım geldi.
Konu: “Yakıştıramamak.” Sanırım ben buna sinir oluyorum. Hem de öğrencilik yıllarımdan beri. Bu notu sana yakıştıramıyorum, bu hareketi sana yakıştıramıyorum, bu huyu sana yakıştıramıyorum… Peki kime yakışıyor? Ben kimim ki bana yakışmıyor?
Çok mu iyi bir insanım? Çok mu kusursuz olmak zorundayım? Hata yapamaz mıyım? Kötü huylarım olamaz mı? Yakışmak neden?
Böyle bir cümleyle karşılaştığımda, eskiden beri ne yapacağımı şaşırıyorum.
- Bu notu sana yakıştıramıyorum.
- Peki
Evet, sadece “peki” demek istiyorum. Zaten başka bir şey de gelmiyor o sırada aklıma.
Geçenlerde biri yazmıştı. Efendim ne güzel çalışıyormuşum, ediyormuşum, iyi anneymişim (iyilik de kime göre, neye göre) ama yemek yapmayı sevmemek yakışmıyormuş, ihmal ediyormuşum evdekileri. İhmal etmiyorum, kimse aç kalmıyor. Hayır zaten evladımı neden ihmal edeyim? Neden ona yemek vermeyeyim? Yapıyorum yemek, sizler gibi çok severek yapmıyorum sadece. Sevmedim, sevemedim, sevmeyeceğim de. Keza ütü yapmayı da… Bunun bana yakışmaması meselesini anlamıyorum. Ya da bu kelimenin böyle bir şey için kullanılmasını. Zaten anneliğime bir şeyin yakışmaması ağrıma gidiyor. Hani “Senin gibi bir anneye yakıştı mı şimdi bu?” bence insanı bunalıma sürükleyen bir cümle. Gerçekten.
“Yakıştıramamak” hayal kırıklığı ifade ediyor çünkü. Yemek yapmayı sevmemek bir hayal kırıklığı nedeni olamaz. En azından bence… Ona sıra gelene kadar yakışmayan başka huylarım var mesela. 🙂
Ve neden korkuyorum biliyor musunuz? Irmak’a böyle bir cümle kurmaktan. Ya ona “yakıştı mı şimdi” dersem. Sinir olur, ne yapacağını bilemez, aynen benim gibi hisseder. Yapmamalıyım. Bununu olmasına izin vermemeliyim. Gerçekten durup dururken çıkmamalı ağzımdan.
Yoksa, “yakışır mı?”
Sizin en sinir olduklarınız hangileri? Ya da size neyi yakıştıramıyorlar?
Ay o ” yakıştı mı” lar, “hanım hanımcık desinler”,yok “sonra ne derler, ne düşünürler ” yüzünden farketmeden
Yaptığım herşeyi başkalarının ne diyeceği üzerine kurmuşum, bunu yıkmam uzun sürdü, şimdi de öyle direk karşılarına geçip ben bunu istiyorum diyemiyorum ama biraz kaçak yapıyorum bunu, işte kendi istediğimi kendimce çaktırmadan yapabiliyorum, ama bu benim suçum değil, bunu bile yapabilmek için çok uğraştım. Annem 5 yıl kadar önce benden özür diledi bizi öyle yetiştirdiği için, artık napalım dedim bir şekilde öğrendim anne, ama sadece bana zarar vermelerini engelleyecek kadar öğrendim dedim. Şimdi kendi çocuğuna bunu yapmamaya çalışıyorum, öyle kötü bir şey ki, ne görürsen onu yaparsın ya, bunu cocuguma yapmamak için de çok çaba sarfediyorum.
Benim en sinir olduğumda insanı görüp, daha nasılsın bile demeden “Kilo mu aldın sen?” sorusu. “Ben de iyiyim sağ ol canım!” diyesim geliyor, diyorum da.
Valla banada bişeyleri becere bileceğimi yakıştıramiyorlar ona göre beceri elişidir hamur işidir giyimimdir görmek istemeyene çok şeydir elişinde gerçekten sevmem öyle bu yüzden yapmam ama yemek yapmayi severim çocuklarimin doğum günü pastalarını kendim yaparım hazırı sevmem turşumu salçamı konservemi kendim yaparım evimi kendim temizlerim yakıştıramazlar ama 🙂 oysa ben en çok insanları idare etmeyi yakıştırırım kendime ben kendimi bilirim kendime yakışanıda gerisi çok umurumda değil desemde öyle değil üzülüyo insan oysa onlar benim geçtiğim yollardan geçmediler ki