Bazı sorular vicdan törpüsü

Kilit soru: Anne ben doğduğumdan beri kaç kere Irmak dedin?

Akşam sahile gittik, o scooter kaydı, biz yürüdük derken “dışarıda yiyelim” dedim. Güç bela Arkın’ı ikna ettim. O tüm gün işyerinde akşam evde oturmak istiyor, ben tüm gün evde akşam dışarıda olmak istiyorum. Bu ciddi kavga nedeni ama konu o değil şimdi. Diğeri başka yazıya kalsın. Hoş anlat anlat bitmez ya…

Caddebostan sahilde oturduk en sevdiğimiz restorana sohbet ediyoruz. Tam biz bir şey konuşuyoruz, Irmak araya giriyor. Biz “bir dakika Irmak” diyoruz. Ya da ne bileyim oturmadan önce “Irmak dikkatli kay”, “aman Irmak dur bisiklet geliyor” falan… Hani ben Arkın sürekli Şebnem deyince isyan ediyorum ya, işte bu da o hesap.

Oturduk, konuşuyoruz, o sırada Irmak “Anne sen ben doğduğumdan beri kaç kez Irmak demişsindir?” diye sordu. Kitlendim kaldım. Aklımdan geçenler.

• Çocuğu kendi adından soğuttun be kadın.
• Ay çok mu uyarıyorum?
• Yok canım severken de Irmak diyorum.
• Bir dakika ya, 7-24 beraberiz, tabii derim.
• E ama ben “kızım” da diyorum, “canım” da, “balım” da…
• Bunaldı bizden kesin bunaldı.
• Ne diyeyim peki? İnsan 3 kere aşkım, 5 kere canım dese sonra adı çıkıyor işte ağızdan.
• Her şeyi neden kötüye yoruyorum?

Arkın’a bakıyorum, o hesap derdinde. Mühendis ya, efendim 7.5 senede günde ortalama 9 kere demiş olsa, 25 bine yakın olurmuş. Ben hep evde Irmak’la olduğum için en az 3 katıymışım.

Yahu be adam, ben neler diyorum sen hesap derdindesin. Ben burada kendi içimde kavga ediyorum sen ciddi hesaplar yapıyorsun. 25 bin desen kaç yazar, 50 bin desen kaç?

Tabii içim içime sığmıyor. Kurcalamaya çalışıyorum.

• Irmak neden bunu sordun? (Bak yine Irmak dedim)
• E merak ettim anne?
• İyi de yani çok mu Irmak diyoruz sence? (yine dedim)
• Hayır anne bir şey yok, gerçekten meraktan sordum.

Geldik eve, hâlâ düşünüyorum. Çok mu bunalttık? Niye sordu ki? Yok canım aslında kum tanesi sayısını da soruyor dünyadaki (1 kentilyonmuş – 10 üzeri 18 -, Google’dan baktık.)  Yıldızları da soruyor, e onlar da bir sekstilyonmuş – 10 üzeri 21 (Teşekkürler Google) Bunu da sordu işte. Sayılara takık.

Ya ben neden her söylediğinden kendime kötü pay biçiyorum?

Hani bunları aşmıştık?

Hani hata yapınca üzülmüyorduk?

Daha doğrusu, hani her şeye hata diye bakmıyorduk?

Hani hata yapsak da her hatanın geri dönüşü olduğunu biliyor ve soğukkanlı davranıyorduk?

Hani 7-24 beraberken iş yapınca, başka şeyle ilgilenince vicdan azabı duymuyorduk?

Az önce yatarken “Sizce biz kaç şişe su kullanmışızdır” dedi. Çocuk işte soruyor. Her soruda kendime pay biçen bende hata. Arkın gibi olmak istiyorum. Gerçekten onun gibi düşünüp sürekli kendimi sorgulamak istemiyorum.

Ben neden başa sardım? Bir yandan okul tatil, diğer yandan evde yetemiyorum hissi… Yetiyor muyum acaba?

Size de aynısı oluyor mu?