Dolunay etkisi

Sevgili sevgilim

Ben de isterim sabah evden çıkıp, akşam gelmeyi ve “çalıştım” demeyi. Bunu sık sık dile getiriyorum ama yaşamadan anlamayacaksın sanırım. Bir gün rolleri değişsek mesela.

Mesela sen sabah kalk, çocuğumuzu okula götür, eve gel, evi topla, toplantı varsa hazırlan git, yoksa otur yemek yap, sonra bilgisayarın başına geç. Toplantı varsa eğer, zaten tüm gün gittiği için, eve dönüp bir şey yapamıyorum, ancak kızımıza yetişiyorum. Onu alıp geldikten sonra mutfağa giriyorum. Sonra yemek, oyun derken gece oluyor… Dışarıda geçtiği için gün, gece çalışmak zorundayım. Tabii bu rutin bir gün. Bunun bugünkü gibi doktoru var, parkı var, alışverişi var. Aman yanlış anlama. Şikayetim sana değil. Şikayetim, kurulan cümlelere…

“Yarın işin dışarıda mı evde mi” diye sordun ya mesela, merak ediyorum evdeyken ne yaptığımı düşündüğünü. Herhalde beni elimde kahve televizyon karşısında dizi üstüne dizi izlerken hayal ediyorsun. Sen öyle düşünmeye devam et canım ama durum öyle değil. Hani hiç iş yapmasam da öyle değil. Sen hiç bütün gün dizi izleyen bir ev kadını gördün mü? Duydun mu? Evde iş bitmez canım… Bitmez. O evde oturdukça, kadın iş yaratır sürekli…

Kusura bakma, bugünlerde sinirliyim. Dolunay İkizler’deymiş de, alttan al bence. Bak tam iş yapıyordum az önce, bir şey bitirmeye çaışıyordum, yanıma geldin, “Dolaptaki sütlere yazık, bir şey yapmak lazım” dedin ya. Hani ben de sana sevgi dolu (!) baktım ve yap o zaman dedim ya… İşte o an ben içimden 200’e kadar saydım canım.

Neyse… Bu aralar Dolunay İkizler’deymiş. Bana “he” deyip geç. Anlaştık mı? Biliyorsun çünkü seni çoooook seviyorum. Ama işte bu konuda neden orta nokta bulamadık, anlamadım… Bana çok çok çok yardım eden bir eş olmana rağmen, bu konu gündeme geldiğinde bende şalter iniyor.

Bu arada. Eline sağlık. Sütlacı merakla bekliyorum. Kocaman öpüyorum seni..