Evet güzel oynuyoruz, keyifli zaman geçiriyoruz, hem çalışıyorum hem tatil yapıyoruz da, buzdağının bir de görünmeyen kısmı var.
Bir kere babalar yok ya yanımızda, oynayan da biziz, uyaran da. “Ye” diyen de biziz, “yeme” diyen de… Hatta şu cümleler sık sık çıkıyor ağzımızdan…
Bir kere de “tamam” de, hemen cevap verme.
Bak deniz kenarındayız, ne yapacaksın tableti?
Neden şimdi anı yaşamıyorsun da sonrasını sorup “hayır” cevabını alınca mutsuz oluyorsun? Anı yaşamak zor mu?
Yapma.
Kalabalıkta elimi bırakma lütfen.
Dur beni bekle.
Ama kendin yüzebiliyorsun neden şimdi boynuma asıldın?
Ben girmeden neden yüzmüyorsun? Buradayım, görüyorum işte seni.
Ama sadece bunlar yenmez, hani sağlıklı yemekler…
“Ne” değil, “efendim” denir.
Bu ve benzeri cümleler… Sadece ben söylüyorum sanıyordum.
Şimdi üç anne, üç çocuk tatildeyiz de, a bir baktım, yalnız değilim.
Üç cadı da okul arkadaşı, yaşlar aynı, tavırlar aynı. Biz annelerde durum aynı. İçimizden 10’a, hatta 30’a kadar saysak da bazen bizim içimizden de o cadı çıkıyor işte dır dır yapan.
Ben Irmak’la yalnızken bu cümleleri söylediğimde kendimi sorguluyordum sürekli. Şimdi gördüm ya yalnız olmadığımı, kendime yüklenmekten vazgeçtim.
Biz de zaten içimizdeki çocuğu devreye soktuk. Günde 30 kez iskeleden atlıyoruz. “Burada olanlar burada kalacak” dedik, dağıttık. Kim daha çok su sıçratıyor yarışması da yaptığımıza, top alıp sahilde çığlık çığlığa voleybol ve istop oynadığımıza göre İstanbul’a dönünce diğer kimliğimize kavuşabiliriz.
Hani bazen diyorsunuz ya “iyi ki yazdın, yalnız olmadığımı gördüm” diye. Bana da öyle oluyor işte. Hem arkadaşlarımdan görünce hem siz de yazınca.
Annelik bazen de senin yaptıklarını başkalarının da yaptığını görünce rahatlamak değil mi?
Fotoğrafı da Avşa, Beyazsaray Otel‘de çektim. Buradayız. Sessiz, sakin... Instagram’da bol bol paylaşıyorum. Çok soran oluyor, evet öneriyorum. Çocukla sakin bir tatil için doğru mekan 🙂
